| |
φταίω εγώ που ερωτεύτηκα πολύ
την εσωστρέφεια του στρειδιού
και κλείστηκα με περισσή δειλία
στ' οστέινο καβούκι μου
έξω αφήνοντας βυθούς
κι αδιαφορώντας για τα φύκια
και τα ποικίλα της θαλάσσης πλάσματα.
μαργαριτάρι πλέκω τη σιωπή μου
πολύτιμο κι ολόλευκο αποδίδοντάς της χρώμα
να μοιάζει κόσμημα ακριβό,
για τους λαιμούς ή για τα αυτιά
ή για μακριά λευκότατα δάκτυλα.
άλλοτε πάλι στο μυαλό μου φέρνει
παλιό, μικρό κι ασήμαντο
για τα παιδιά παιχνίδι.
Πάντοτε είχα αδυναμία στο παιχνίδι με τους βόλους,
με κιμωλία μια χάραζα λευκή γραμμή
κι έπαιρνα θέση πίσω της
το κέρμα στριφογυρίζοντας ψηλά
έδειχνε πρώτος ποιος θα παίξει
κανείς δε μ' έφτανε στις ρίψεις,
στο σημάδι και στο χτύπημα
τώρα, στην εποχή των ενοχών και των ενόχων
μ' ένα καρφί χαράζω λέξεις στα τυφλά
πάνω σ' ένα όστρακο
με χέρι , λες, καθοδηγούμενο, από αόρατες δυνάμεις.
Σκύβω να δω τι έγραψα και βλέπω τα αρχικά μου
και νιώθω πως με δική μου ευθύνη μοναχά
εξοστράκιζω μες τη νύχτα τον εαυτό μου
δίκαια. ίσως... μα κι άσπλαχνα πολύ
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
