| |
| | Καμαρώστε |  | | |
Τι περιμένεις κι εσύ κακομοίρη; Όπως δεν βάζουν μυαλό οι άμυαλοι, έτσι και οι άκαρδοι δεν βάζουνε καρδιά. Αυτοί που έχουν μια τρύπα για καρδιά πάντα θα είναι άδειοι. Δεν λέω, αν ποτίσεις μια καρδιά μπορεί και με το χρόνο να ανθίσει. Μα εκεί έξω το χώμα είναι κυρίως άγονο μού φαίνεται-μην το ψάχνεις, δεν φταίει ούτε το νερό σου και δεν φταίει ούτε ο ήλιος. Φταίει η κλωνοποίηση, και το ‘άδειο’ είναι στη μόδα-τώρα θα μου πεις, το ‘άδειο’ ήτανε ανέκαθεν σταθερή αξία. Πολλαπλασίασε το κενό με το κενό και πάλι κενό θα πάρεις, η απεραντοσύνη της απάθειας και της αναίδειας. Η απαξίωση σε όλο της το μεγαλείο, γιατί ο εγωιστής πατάει επί πτωμάτων κι ανεβαίνει (και οι άθλιοι τον ζηλεύουν). Η επιβίωση είναι ζήτημα σωστών ελιγμών-να μπορείς να αποφεύγεις, να ξεφεύγεις, να υπεκφεύγεις. Η φυγή είναι το κόλπο. Ν’αρπάζεις όπου κι ό,τι μπορείς κι ύστερα να φεύγεις. Και φυσικά είναι και ζήτημα υπολογισμών-να ξέρεις πότε ακριβώς πρέπει να φύγεις. Να περιμένεις ν’αγαπηθείς όσο αντέχεις κι ύστερα να γυρνάς την πλάτη, με στυλ και με καμάρι.
Ζήτημα χαμένο, καμαρώστε. Γιατί η κατάντια είναι σήμερα επίτευγμα, κι ο άνθρωπος μετριέται απ’την απανθρωπιά του. Ίσως κι απ’τις υποκριτικές του ικανότητες, που είναι αναμφίβολα απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Βάλε λίγη πούδρα για να κρύψεις τις ατέλειες, χαμογέλα, υποκλίσου-άλλωστε δεν είσαι ό,τι είσαι, αλλά είσαι ό,τι δείχνεις, η εικόνα που εσύ πουλάς για τον ίδιο τον εαυτό σου. Αν μπορείς δε να συγκαλύψεις με κολακείες τη χυδαιότητα του χαρακτήρα σου, τότε είσαι αριστούχος. Κάθε ανεπανάληπτο αστέρι κρύβει μέσα του ένα τέρας. Ο χορός των τεράτων σε μια παράσταση υπερθέαμα. Αν η υπερβολή είχε όρια, τότε θα τα είχαμε –τώρα πια- προ πολλού ξεπέρασει.
Τι περιμένεις κι εσύ κακομοίρη... Ναι εσύ μικρέ κύριε, με το αγνό χαμόγελο, τα κουρασμένα μάτια. Αθόρυβος υποστηρικτής της αλήθειας, κρυφός επαναστάτη-ένας απ’τους λίγους. Μείναμε λίγοι. Να κοιτάμε μια τον ουρανό και μια την άβυσσο του άδειου. Ανυπεράσπιστοι θεατές μιας παράστασης που δεν διαλέξαμε, αλλά μας την σερβίρανε στο πιάτο. Να περιμένουμε το τέλος με αγωνία, γιατί δεν μπορούμε να πειράξουμε το σενάριο του έργου-δεν έχουμε τις γνώσεις, ή ίσως καλύτερα την απανθρωπιά που απαιτείται. Μείναμε λίγοι. Εκτεθιμένες οι ατέλειες μας, γιατί διαλέξαμε να βγάλουμε και τη σκοτεινή μας πλευρά στον ήλιο. Μας κοιτάνε περίεργα γιατί δεν έφτασε θαρρείς η πούδρα. Και δεν μας νοιάζει γιατί ακόμα κι όταν δεν έχουμε φωνή, έχουμε άποψη-και τώρα που το ξανασκέφτομαι... μόνο τα καμουφλαρισμένα τέρατα είχανε πάντοτε φωνή. Για να φωνάζουν «Καμαρώστε».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ναταλία...
04-08-2010 @ 03:21 | Ζήτημα χαμένο, καμαρώστε. Γιατί η κατάντια είναι σήμερα επίτευγμα, κι ο άνθρωπος μετριέται απ’την απανθρωπιά του. Ίσως κι απ’τις υποκριτικές του ικανότητες, που είναι αναμφίβολα απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Βάλε λίγη πούδρα για να κρύψεις τις ατέλειες, χαμογέλα, υποκλίσου-άλλωστε δεν είσαι ό,τι είσαι, αλλά είσαι ό,τι δείχνεις, η εικόνα που εσύ πουλάς για τον ίδιο τον εαυτό σου. Αν μπορείς δε να συγκαλύψεις με κολακείες τη χυδαιότητα του χαρακτήρα σου, τότε είσαι αριστούχος. Κάθε ανεπανάληπτο αστέρι κρύβει μέσα του ένα τέρας. Ο χορός των τεράτων σε μια παράσταση υπερθέαμα. Αν η υπερβολή είχε όρια, τότε θα τα είχαμε –τώρα πια- προ πολλού ξεπέρασει.
Δυστυχώς ::yes.:: ::yes.:: | | stixoplektis
04-08-2010 @ 10:44 | πικρές αλήθειες που πονάνε !!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
