| |
Απομακρύνομαι
από σκιές που με φόβισαν και με τρόμαξαν
από φωνές που μέσα μου μίλησαν...
μια χούφτα ενοχές κι ένας διάδρομος
ένα παράθυρο τσαλακωμένο...
μυαλό θολό
ποτό χολή, φαρμάκι σκέτο
σαν τον καφέ...
χωρίς μπαλκόνια η ζωή
δίχως λουλούδια...
οχιές γέμισαν τις πλατείες και τα δώματα
γυαλιά σπασμένα που πλημμύρισαν στα αίματα
μάτια που θάφτηκαν μαζί με τις συγνώμες
μου 'χες πει κάποια φορά πως είναι βαθιά η μοναξιά της καρδιάς...
μετά τα χρόνια γίναν φράχτες που μας κύκλωσαν
μετά οι έρωτες ταξίδεψαν στο νότο....
Μετά οι φυλακές κλείδωσαν την ανάγκη μου και η ζωή μου ξεφλουδίστηκε στον ήλιο...
Τώρα τα μάτια μου τα έδωσα στην κόρη μου και η μοναξιά μου έχει χρώμα και μια γεύση στυφή...
Είναι κάτι απογεύματα όμως που ο νους μου τρελαίνεται και οι αναμνήσεις χορεύουν μες το μυαλό μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
