φλοισβος
12-08-2010 @ 03:51 | Είναι όλο συγκλονιστικό, λάτρεψα όμως το
"θαμμένα ξόρκια που μαγάρισε η μνήμη
σε μια καρδιά που ήταν για πάντοτε αγρίμι." Μοναδικό!!
| |
sofiagera
12-08-2010 @ 06:22 | Ξεχωριστό, υπέροχο!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
peiraiotissa
12-08-2010 @ 06:26 | Σκίσε τη νύχτα, μαύρο δάσος να προβάλει
να αγαπηθούμε όπως εμείς, ποτέ σαν άλλοι.
.....ποτέ σαν άλλοι...τι είπες τώρα ρε κοριτσάκι?
Εξαιρετικό......ποίημα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::kiss.:: | |
curious
12-08-2010 @ 06:53 | υπεροχο
ν'αγαπηθουμε οπως εμεις ,ποτε σαν αλλοι--
τη δωδεκαχορδη σου αρπα ν' ακουμπησεις
στο φεγγαροφωτο και στα αναμμενα αστρα.
κ'αν δεις τον αγγελο που παλλει τις χορδες της
λευκο κ'ακινητο, μην πεις μαρμαρωμενο | |
Χρίστος Κ.
12-08-2010 @ 07:57 | Μου άρεσε ::up.:: | |
Celestia
12-08-2010 @ 08:28 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
12-08-2010 @ 12:02 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
La Petite
13-08-2010 @ 01:22 | Κι αν δεις τον άγγελο που πάλλει τις χορδές της
λευκό κι ακίνητο , μην πεις μαρμαρωμένο
ξέρεις κι αν έκρυψε τα βέλη ο ασβέστης
τον τοξευτή να μην το λες ποτέ χαμένο.
Δεν είναι άνθρωπος , δε μοιάζει με εμάς
μα από μέσα μου για εκείνον πολεμά
::up.:: ::up.:: | |
 |
