Δεν είναι απαισιοδοξία. Αυτοεξέταση είναι, μερικές φορές, απλά.
Μοιάζουμε με φαντάσματα
σκιές παράφορες και τρομαγμένες
ψάχνουμε άσκοπα όλα όσα ποτέ δε θέλαμε
αφηγούμαστε πάντα όλα αυτά που ποτέ
δε ζήσαμε
και στο τέλος πάντα μένουμε μόνοι...
Το πιο σημαντικό είναι η αγάπη
κλαίμε για την αγάπη
πεθαίνουμε για την αγάπη
υποφέρουμε για την αγάπη
αλλά είναι πολύ δύσκολο να ζήσουμε για
αυτήν
Τα ταξίδια μας;
οι ίδιοι δρόμοι πάντα
διαδρομές από το πουθενά στο τίποτα
ανάμεσα σε χιλιάδες τοίχους ψάχνουμε
τη χαραμάδα
κι ανάμεσα σε χιλιάδες χαραμάδες ψάχνουμε την ηλιαχτίδα...
Τα λόγια μας;
σοφά και μετρημένα
πάντα καλύτερα από τα λόγια των άλλων
πάντα με λαμπρότητα και μεγαλείο...
φτυσιές και γέλια και σπασμένα γυαλιά που κόβουν και ματώνουν
Τα έργα μας;
Αθώοι, ένοχοι
αμαρτωλοί με πλημμυρισμένη την καρδιά και τις τσέπες μας χρυσάφι
και ασήμι και πολύτιμους λίθους...
Αλλόκοτοι είμαστε κάποιες φορές...
κοιτάμε τον καθρέφτη και σφίγγουμε τη γραβάτα μας
φτιάχνουμε τα μαλλιά μας
κοιτάμε από πιο κοντά
σκύβουμε μέσα στα ίδια μας τα μάτια
μα ποτέ δεν είδαμε πως είμαστε φαντάσματα
χώμα της γης που ποτέ δεν άξιζε να υπάρξει...
