| |
Τώρα περπατώ στις πύλες του Άδη με το κριάρι ριγμένο στους ώμους.
Βλέπω γνωστούς, που ξέχασα με τα χρόνια, στη σκονισμένη ντουλάπα
του σκοτεινού μυαλού μου. Κι όμως είστε εδώ σαν πρώτα. Κρατώντας
ένα μικρό κεράκι κι ίσα που φαίνονται τα χλωμά τους πρόσωπα.
Δεν θέλω να τα δώ! Με κοιτούν με λύπη και φθόνο. Δεν θέλω να τα δώ!
Ένα αφρισμένο βλέφαρο μίσους ξεφεύγει από τα μάτια τους.
Λες και πέθανα! Μα νιώθω το πετσί μου ακόμα να μουδιάζει και τα
χείλη μου να στεγνώνουν. Μη με πάρετε ακόμα. Έχω πολύ όρεξη να
σπείρω και να θερίσω. Θέλω ακόμα να χαρώ. Βγάλτε με από 'δω!
Κανείς δεν με ακούει. Σα να κλείσαν το καπάκι ενός πηγαδιού και
το σφράγισαν καλά για να μην βγω από 'δω μέσα.
Ανοίξτε! Ανοίξτε! Δεν με ακούνε... Σιωπή.
Πετάγομαι σαν το ψάρι απ'το νερό και βρίσκομαι στη γης. Την πατώ
και την νιώθω. Παρακαλώ τους θεούς να είναι εφιάλτης.
Ξύπνιος που είμαι, τώρα δας θέλω να πεθάνω. Για να ξέρω αν θα δω
τον εφιάλτη ξανά. Δεν τον είδα! Είμαι λεύτερος πια και πετώ μέσα
στο φύσημα του ανέμου. Όλα καλά είναι εδώ πάνω. Εκεί κάτω δεν ξέρω
τι γίνεται. Ακόμα κρατάνε τα κεριά και σιωπηλοί με χαιρετάνε.
Αντίο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
