| |
Μοιαζουν ολα τοσο ηρεμα σαν πεφτει το σκοταδι
που χανομαι στου ουρανου τη ζαλη
μεσα στο μαυρο χρωμα του πλανιεμαι
και κλεινω τα ματια,ετσι ξεχνιεμαι.
Ειναι σαν ζωγραφια που στη ψυχη μου μιλαει
Ειναι τραγουδι στη σιωπη που στο μυαλο τραγουδαει
σαν να'ναι φορεμα φορεμενο απ τη νυχτα
με τ'αστερια σαν κουμπια που σου λενε καληνυχτα.
Στο αερακι που φυσαει εχω βρει το κουραγιο
εχω μαθει να περιμενω το αυριο
τι κι αν το σημερα φανταζει βουβο
εγω κοντρα θα παω και θα το ζησω κι αυτο.
Ενα καινο βρισκεται στην καρδια μου
ειναι μικρο μα χτυπαει τα σωθηκα μου
ειναι σαν το χρωμα σένα πινακα να λειπει
και σαν το ξυλο που που χρειαζεται βερνικι.
Η μοναξια μου στα ματια με κοιταει
με αγγαλιαζει και μου λεει πως μ'αγαπαει
χωρις αυτην δεν θα'βρισκα το εγω μου
μα ακομα κοιταζω τον καθρεφτη για να βρω τον εαυτο μου.
Εναι τα ονειρα θαμμενα μες το χωμα
σ'ενα κουτι που εχω χασει το κλειδι
ποσο αχ να'ξερα θα περιμενο ακομα
μια συντροφια να με κραταει ζωντανη.
Δες με φεγγαρι μου,μοιαζω σαν να'μαι πτωμα
πτωμα που εχει αγκαλιασει ολη τη γη
λιγο οξυγονο χρειαζομαι να βγω απ το κομμα
και τοτε θα ψαξω να βρω και το κειδι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
