| |
Το ξεκαθάρισμα...
ανταποκρίνεται μονάχα σε πέντε λέξεις...
σαν τους μπράβους...
πέντε σφαίρες και τέλος...
κι αν εσύ σφαδάζεις απ' τους πόνους...
κι αν κυλιέσαι σαν λαβωμένο αγρίμΙ...
κι αν τραυλίζοντας τους ψιθυρίζεις...
ότι μέχρι χθες είμαστε φίλοι...
ομολογούσα-με πως αγαπιόμαστε...
ανα-ζητούσαμε την καλημέρα μας...
κουβεντιάζαμε για τις διαδρομές μας...
τώρα γιατί με γαμήσατε...
επειδή από λάθος επιλογή...
είχα και κάποιον άλλον "φίλο"...
που δεν τα βρίσκαμε πλέον μαζί...
και τώρα είμαστε μονάχα γνωστοί...
Πέντε σφαίρες και λακίξατε...
και τα λόγια από ψυχής...
που ομολογούσα-με...
τα χαμόγελα...
το πλέξιμο των υπο-σχέσεων...
στον καιάδα έπεσαν με μια κάθετη ριπή...
τα ξεράσατε όλα τόσο απλά...
Λούφαξαν...
σαν τρωκτικά που αντίκρυ-σαν το φως...
ξεκουβάλησαν σαν μετανάστες...
που δεν έχουν πατρίδα...
δεν πιστεύουν σε κανέναν Θεό...
Τώρα έχω έναν νεκρό σκύλο...
από ανακοπή...
κι ανατριχιάζω πάνω απ' το κουφάρι του...
συλλογίζομαι πως πρίν γάβγιζε...΄
πότε με τσαμπουκά...
κι άλλες φορές...
έγλειφε κουνώντας την ουρά...
συσσωρευμένη πουστιά σκορπούσε με τις κραυγές του...
μεταφράζοντας πως αγαπούσε την ζωή...
δεν μάσαγε...
ήταν αλάνι και χαριζότανε...
τάζοντας ταξίδια...
σ' αυτόν που του χάριζε τρυφεράδα...
του ξεδίπλωνε την ψυχή...
σε μια πεδιάδα...
χωρίς όρια...
ζωγραφίζοντας όνειρα...
δημιουργώντας κάθε στιγμή και μια γιορτή...
μα προδόθηκε...
τον πρόλαβε ο θάνατος...
και τα παιχνίδια μεταμορφώθηκαν...
σε μια γαμημένη σιωπή...
Τώρα ανακατεύω τις ξεφτισμένες εικόνες...
με τα απόβλητα...
την χολή με την θλίψη...
κι οι σιωπές...
με τρυπούν όπως η λόγχη του διαβήτη...
γλείψε για τελευταία φορά τα ματωμένα δάχτυλα...
ζωγραφίζοντας στον μαντρότοιχο...
πως είμαι μαλάκας...
που δεν ακολουθώ ...
τα χνάρια ενός καθώς πρέπει "αλήτη"...
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
