| |
Τόσο κοντά είμαι στην παραφροσύνη...
θαρρώ εγώ δεν είμαι εγώ
ο μολυσμένος μου αντίπαλος,
ο χρόνος,
μιλά με τις σκιές μου
την ώρα που εγώ
λούζομαι από φώτα...
αλλά δεν είναι εδώ...
σε ποιον μιλώ;
δεν έχω ιδέα,
δεν υπάρχει κανείς
δαίμονας
δαίμονες,
κακή μου τύχη
όλοι
επάνω μου έπεσαν
δε βλέπετε;
με βιάζουν...
δεν ακούει κανείς;
βο… βοήθ…
πνίγομαι…
ακούει κανείς?
Δύσμοιρε, καημένε Χορρ
τώρα πια καταλαβαίνω…
ο ήχος της τηλεόρασης
γλυκός και τρυφερός
σχεδόν αποκρουστικός
και γοητευτικός,
όσο τα κάλλη μιας μούσας σειρήνας,
όρθωσε το ανάστημά του
κι ανέστησε το τείχος του Βερολίνου
δυο κόσμοι
μια ζωή
δυο πλευρές
μια φυλακή
μίζερή μου αγάπη
σ’ αγαπούσα όσο κανείς άλλος
μα δεν έχω άλλη φωνή
να σου χαρίσω
γιατί την ήθελες κι αυτή
τρόπαιο μες στα κοσμήματά σου
χάρισμά σου
δε σε ξέρω πια
κι ήσουν το μέτρο που καθόριζε
να ξέρω αυτό που είμαι
ακούει κανείς;
Δεν ξέρω πια ποιος είμαι…
Ανυποψίαστε αναγνώστη
δώσε μου τη συμβουλή σου
Δεν είμαι από ‘δω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
