| |
κατηφοριζει παλι η νυχτα προς την αυγη
εκει που ενα σμαρι λιτες φωτεινες μασκες ξεθωριαζει
θυμαμαι πως μιλαγες μ αγνωστες λεξεις
αγνωστες πραξεις και προσευχες
πανω απ τη κολυμβηθρα της συνηθειας μου
μυριζες σαν κεχριμπαρενιος αγγελος,
αναστατωνες ολα τα τιποτα που ειχα
με τοσο κοπο ομορφα μαζεψει
και για ολ αυτα κατηγορω τα ματια σου
δυο δρακοι σκεφτικοι μες το σκοταδι
απο χαμενα εδαφια αποκαλυψης
δυο ρωγμες στο μυστηριο του ερωτα
ενεδρα στηνουν στα ονειρα μου
τρεις και κατι αιωνιοτητες αγρυπνος
-εχω μαρτυρες-
οι Καρυατιδες βαστουν ακομη τις μασκες που συναξα
χτιζοντας πυραμιδες ως τον ουρανο
βραδυ με βραδυ
ξανα με ξανα
τοιχο με τοιχο
και για ολ αυτα κατηγορω τα ματια σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
