| |
[color=black][font=batang]Σα φορεμένη πεταλίδες
κι ένα κοπάδι γελαστά δελφίνια σκουλαρίκια
τσιμπημένα επάνω στους λευκούς λοβούς των κυμάτων της.
Κουρνιάζει επάνω στο στήθος μία νησίδα μενταγιόν
περασμένο απ’ τον σεισμό πατέρα της να τον θυμάται πάντα
σ’ έναν κρυστάλλινο λαιμό με κάτι γαλαζοπράσινες μισινέζες
όπου τις κρύβουνε τα κόκκινα μαλλιά, κοράλλια της και φύκια..
Μα είναι βράχια τα πόδια της
και άμμος τα σαντάλια , ξανθή , παντέρημη , αιχμάλωτη ειρήνης.
Βγάνει ο χειμώνας απ’ τα κιτάπια του έναν πολεμιστή , να σε ελευθερώσει..
Πίσω απ’ το ηλιόκαστρο, από τα ποντοπόρα αλμπατρός
Μπροστά από μια γάτα νηστικιά που γράφει με την ουρά της στο αγέρι
όλο φωνήεντα και αίθρια γεγονότα
πιο έξω
καρτερώντας τις ορόρες
αχνοπατεί προσεχτικά, σε κάμποσα ηλιοψημμένα βότσαλα του μονοπατιού..
Νάτος ‘ με απλωτές να φτάσει τα μάτια της τ’ απόμακρα
- κανείς δεν τα ‘χει δει ως τώρα-..
Μα ξεμακραίνει ως έρχεται
απ’ τη ζωή, φωνές και ίσκιοι ένα
τα σύνεργα του μιας ανάσης ολόγιομης το μίσθωμα
και το φιλί το ιοβόλο της παλίρροιας..
Γραμμένη από κογχύλια πελταστές
στα μυστικά αποτελειώματα του φωτός
μια ζοφερή εθνολογία – εδώ κι εκεί , πάνω στα αγκάθια του σκορπιού
στα ηλεκτρικά της μέδουσας και στης σμέρνας τα δόντια
εδώ κι εκεί
στις αλέες όπου βασιλεύει ο αστερίας κι ο λύχνος ο αθάνατος
ξεμακραίνω
αρπακτικός να καλαρέσω στα πίσω ίχνη μου
αυτά που αναδύονται πρόσχαρα – γυρνώ
μπροστά κενό , πίσω απόσταση
εδώ ήταν ο τόπος μου πριν γεννηθώ
κι επιστρέφω ωάριο σε μια γαλάζια πανοπλία μέσα
ότι είναι μπορετό να κομίσω από τις φτερωμένες όρμπιτες
του ιώδιου τις χίλιες μάνες που ‘χουν πατέρες τέσσερις
τους ανέμηδες
ιστός ο δίκαιος σα πνίγομαι κάπου ρηχότερα της ανατολής
γεννώ το σήμερα σωσμένος
και διηγούμαι της ψυχής μου τ’ απομεινάρια
στη σκόνη , στην ξερολιθιά
σε όσους παραστρατούνε ιδανικούς
απ’ τις στρατιές – στρατιές των αρτιμελών οδοιπόρων...[/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
