| |
| | Αν είναι να 'ρθεις πρέπει να καις |  | | |
Εγώ Καρδιά μου δεν κολυμπώ στη θάλασσα,
Τη θάλασσα την έχω μέσα μου-κι ας είμαι μικρό ψάρι.
Αν είναι λοιπόν να ‘ρθεις στον κόσμο μου,
Πρέπει να ‘σαι θαλασσόλυκος, πρέπει να μην σε τρομάζουν
Τα κύματα γιατί θα ζήσεις πολλές φουρτούνες.
Κι αν δεν στο ‘χω πει ακόμα, μαγνητίζω το σκοτάδι.
Σαν να ‘μουν φεγγάρι. Αλλάζω κι εγώ γοργά διαθέσεις,
Σαν να ‘μαι φεγγάρι. Χλωμιάζω κάποτε, μικραίνω, κρύβομαι.
Και κάποτε φλέγομαι, φοράω τα χρυσά μου σαν να γουστάρω
Να ερωτευτώ και να χορέψω. Είμαι τραγούδι με ακανόνιστο ρεφραίν.
Και μ’αρέσουν οι εκπλήξεις. Μ’αρέσει να ζω ανάποδα,
Και το πρωί καταπιάνομαι με νυχτερινές σκέψεις. Στις εφτά το πρωί
Είμαι σαν κουρδισμένη κιθάρα, η επανάσταση σε δύο στίχους,
Καρδιά τσιγγάνα, απρόσεχτη, ακούραστη. Πατάω γκάζι
Κι άντε να με φτάσεις. Μ’αρέσουν οι γρίφοι κι απαντάω στις προκλήσεις,
Είμαι επικίνδυνο παιχνίδι-να προσέχεις.
Και τα βράδια ντύνομαι φλόγα, είμαι κερί ξεχασμένο
Στο παράθυρο, αφημένο στον άνεμο, το φοβισμένο παιδί στη γωνία.
Το περήφανο παιδί με τα υγρά μάτια. Ίσως και –κρυφά- να περιμένω
Λίγη προστασία. Βλέπω παντού σκιες, μα πιο πολύ απ’όλα
Φοβάμαι τη σκια μου. Φοβάμαι το κενό μου, γδέρνω τις πληγές μου
Για να θυμάμαι πως υπάρχω. Πάντα διαλέγω τα τριαντάφυλλα
Που έχουνε αγκάθια. Ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα παρακαλώ,
Γιατί η αγάπη θέλει κόντρα και θυσία∙ ανθίζει με λίγες σταγόνες αίμα.
Κι αν είναι λοιπόν να ‘ρθεις, πρέπει να καις, σαν να ‘σαι αλήθεια.
Μάθε πως η παραμυθένια τελειότητα
Στο τέλος με εξοργίζει. Αγαπάω τα παράξενα παιδιά, αυτά που
Κάνουν λάθη-τα σκονισμένα γόνατα έχουν μία εκλεπτισμένη γοητεία.
Κι αν δεν στο ‘χω πει ακόμα, δεν με πτοεί η πτώση.
Είμαι μπαλόνι στο άπειρο, και με τρομάζει η σιωπή μου.
Βουτάω στο άγνωστο γιατί μετά το ταξίδι η γη μού λείπει.
Εγώ καρδιά μου δεν ουρανοβατώ. Είμαι περαστικός διαβάτης στην ζωή,
Όμως αυτή τη γη θα την περπατήσω βήμα βήμα.
Μάθε πως δεν συμβιβάζομαι, θέλω να ζήσω και θα ζήσω.
Εγώ Καρδιά μου δεν κολυμπώ στη θάλασσα,
Τη θάλασσα την έχω μέσα μου-κι ας είμαι μικρό ψάρι.
Και βράζει το μέσα μου σαν κύμα από φωτιά.
Μάθε λοιπόν πως δεν αρκεί να ξέρεις κολύμπι,
Αν είναι να ‘ρθεις στον κόσμο μου,
Πρέπει να καις σαν να ‘σαι η ανυπότακτη αλήθεια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
φλοισβος
27-08-2010 @ 17:17 | Από τα πιο όμορφα!!!!! Δεν υπάρχουν λόγια για κάτι τόσο μοναδικό... | | monajia
27-08-2010 @ 22:14 | ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ....ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ...... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Ναταλία...
28-08-2010 @ 04:58 | Εγώ Καρδιά μου δεν κολυμπώ στη θάλασσα,
Τη θάλασσα την έχω μέσα μου-κι ας είμαι μικρό ψάρι.
Και βράζει το μέσα μου σαν κύμα από φωτιά.
Μάθε λοιπόν πως δεν αρκεί να ξέρεις κολύμπι,
Αν είναι να ‘ρθεις στον κόσμο μου,
Πρέπει να καις σαν να ‘σαι η ανυπότακτη αλήθεια.
Πανέμορφο ::yes.:: ::theos.:: ::hug.:: | | curious
28-08-2010 @ 06:21 | Συνφωνω , απο τα πιο ομορφα! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
