| |
Μόλις μπαίνω στο χορό που στημένος περιμένει
να γίνει πρώτο βήμα, πρώτη τούμπα, πρώτη γκάφα
και δεν γίνεται τίποτα εν τέλει. Τι συμβάνει;
Τι μας μέλλει, κανένας τώρα πια δεν ξέρει να σου πει
Και η αμφιβολία για το επόμενο ξημέρωμα ίση με στρες
ψάχνουμε όλοι μας θέσεις-τρύπες βολικές
βαρετές ζωές, ζούμε όλοι μας, οι κώλοι μας βγάλανε σπυριά
σε καρέκλες αράζουν διστάζουν να σηκωθούνε απλά
Ξαφνικά μέσα στο μυαλό σου
κάνεις τον εαυτό σου τον χειρότερο εχθρό σου
και περιμένεις να δεις χαΐρι, κακομοίρη μικρόνοε άνθρωπε
με απάθρωπους στοχασμούς μπαίνεις σε σχολές στρατιώτικες τάζεις ψυχές
υπερ πατρίδος, βάρος είσαι για κάποιες όμαδες κοινωνικές
πρέπει να υπάρχει μια τάξη, να είμαστε εντάξει μεταξύ μας
μα γαμιέται η ζωή μας, ρουτίνα, μοιάζεις τόσο φρέσκος σαν
λουκάνικο απο καντίνα
Παστεριωμένος ο νους και τρέχεις να σωσεις το τελευταίο σου όνειρο
επόμενο, να σε πουν ανώριμο και επώδυνο το χτυπημά σου μετά
χάνεις τον λόγο της υπαρξής σου
γεμίσεις με φλέγμα και μαύρο αίμα τα σωθικά
μια εμπνευση στιγμής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
