| |
| | Ξεπέζεψα |  | | |
[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Ξημερώνει.
Οι κορυφογραμμές ξεχωρίζουν...
Ένας κόκορας επαναλαμβάνεται... μα δεν πείθει κανέναν...
Η κούπα με τον κρύο καφέ δροσίζει τις παλάμες μου.
Το βλέμμα ανάλαφρο, αφήνει τις σκιές να παίζουν θέατρο ανιχνεύοντας το δρόμο για την κορφή.
Ρουφάω μια τελευταία γουλιά σε τόνο αποφασιστικό...
Θ’ ανέβω στο βουνό, θ’ ανέβω να μαζέψω ρίγανη...
Έφεξε.
Ο δρόμος ανηφορικός.
Το μονοπάτι στην αρχή ξεχωρίζει, μετά χάνεται.
Πέτρα πάνω στην πέτρα, πέτρα δίπλα στην πέτρα... Το χώμα λιγοστό.
Τα πουρνάρια τα βάζουν με το βράχο και τα καταφέρνουν... κι όταν το μέρος δεν πατιέται... αυτά... κλείνουν το μονοπάτι.
Βήμα το βήμα, βράχο το βράχο, έφτασα στη λαγκαδιά.
Η καρδιά χτυπά δυνατά κι ο ιδρώτας που στάζει αναλώνεται...
Τίποτε δεν πάει χαμένο εδώ...
Στην κάψα του Αυγούστου κάθε σταγόνα είναι πολύτιμη...
Κοντοστέκομαι... ο ήλιος ξεπρόβαλε απ’ το απέναντι βουνό...
διαγράφει πορεία... σαν τρίποντο σε αργή κίνηση προς το καλάθι του άπειρου...
Παίρνω ανάσες... οι μυρωδιές πολλές... άγνωστες... δεν τις χορταίνω...
Δύο γνώριμες ξεχωρίζουν... μέντα και ρίγανη.
Υπέροχα... αισθάνομαι υπέροχα... χαμογελάω...! κοιτάζω γύρω...
τα χέρια σηκώθηκαν ψηλά... σαν νικητής στο βάθρο... σε μοναχικό αγώνα... μα ποιόν-τι νίκησα...;
Εγώ ο νικητής... εγώ κι ο ηττημένος... εγώ το πλήθος... εγώ μόνος...
Ο σφυγμός έπεσε... ξεκινώ και πάλι...
Ανοίγω το σουγιά και κόβω το πρώτο κλωνί ρίγανης...
Δεν πρέπει να το ξεριζώνω... μα να το κόβω... για νάναι και του χρόνου.
Η χούφτα μου σιγά-σιγά γεμίζει, δένω με σχοινόχορτο το ματσάκι της ρίγανης
και τ’ ακουμπώ στο βράχο δίπλα μου, σε σημείο εμφανές.
Βάζω και σημάδι το αλλόκοτο αυτό δένδρο... στο κατέβασμα θα το βρω εύκολα...
Ανέβηκα αρκετά. Κοιτάζω πίσω... βλέπω πλέον πέρα απ’ τ’ απέναντι βουνό,
τη λίμνη του φράγματος του Άραχθου.
Ο ήλιος καίει, δυo τρία βήματα πάνω, στο πλάι του φαραγγιού και μπαίνω στη σκιά του.
Είμαι δυνατός... ανέβηκα τόσο ψηλά...! τι χρώματα! τι θέα!
μα και τόσο μικρός... μια στάλα νου... μέσα στ’ απέραντο... της φύσης!
Ησυχία...!
Σκύβω και χουφτιάζω μια πέτρα.
Πολύχρωμη, μα κυριαρχεί το γκρι, πολύγωνη με τραχιές επιφάνειες.
Με το νου να φτερουγίζει... τις αισθήσεις να απολαμβάνουν...
και με την πέτρα συντροφιά... αγγίζω κάθε της αμυχή κι αυλακωσιά...
Αυτή η πέτρα... έγινε...
έγινε τα παιχνίδια που δεν απόχτησα... τα λόγια που δεν ξεστόμισα...
τα χείλη που δεν φίλησα... τα λάθη... τα όνειρα... τ’ ανεκπλήρωτα...
Αυτή η πέτρα... σαν ν’ άγγιζα το χρόνο που πέρασε...
Πρέπει να συνεχίσω...
Ακουμπώ την πέτρα ευλαβικά σ’ ένα λάξευμα που σμίλεψε η βροχή στο μεγάλο βράχο...
Θέλω να τη γλυτώσω απ’ τη μοίρα της... να καταλήξει σκόνη και άμμος στα ριζά του βουνού...
αλλά ξέρω... ξέρω πως πέτρα... και βράχος... έχουν κοινό προορισμό...
Ας ανέβω πιο πάνω, σ’ εκείνο το μεγάλο δένδρο αν φτάσω..., θάναι καλά!
Λίγο ακόμα... και θάμαι στη σκιά του.
Διψάω, μα δεν πήρα νερό μαζί μου...
Δαγκώνω τον ανθό της ρίγανης... σαν πράξη απελπισίας...!
Μα η ρίγανη τ’ Αυγούστου είναι δυνατή... γιατί δίψασε πολύ...
Δάκρυσα... ανακούφιση!
Πλησιάζω στο μεγάλο δένδρο.
Μα αυτό έχει καρπούς! Είναι μια γέρικη κρανιά.
Όσο πλησιάζω, το λαρύγγι μου πάει να σχιστεί απ’ τη δίψα και το κάψιμο!
Μαζεύω μερικά κράνα που ήταν ώριμα και πεσμένα κάτω... μμμ! νοστιμιά! αλλά λίγο στυφά.
Κάθομαι στο βράχο να ξεκουραστώ, καταμεσής του φαραγγιού.
Από δω βλέπω καλύτερα.
Η κρανιά ριζωμένη στη δεξιά πλευρά, με τον σημαδεμένο κορμό της να διεκδικεί χώρο
ανάμεσα στη σχισμή του βράχου -σα γέννα δύσκολη-, με δροσίζει με τον ίσκιο της
αφού πρώτα με ξεδίψασε ενεργοποιώντας τους σιελογόνους με τους καρπούς της.
Μια καρακάξα περνά από πάνω και με τις φωνές της έκανε γνωστή την παρουσία μου στους κατοίκους του βουνού.
Πολύ ψηλά ένας αητός κάνει κύκλους με τα φτερά του ανοιγμένα κι ακίνητα.
Έμεινα να κοιτάζω από ψηλά όλο το τοπίο, ν’ αναπολώ... να προεικονίζω...
Είμαι σαν μια πινελιά μέσα σ’ αυτόν τον περίτεχνο πίνακα της φύσης κι είμαι σίγουρος...
όσο μεγάλος και νάναι ένας πίνακας... η κάθε μικρή πινελιά... έχει την αξία της...
Ξεπέζεψα...
έμεινα γυμνός... χωρίς φορτίο... καμιά καθημερινότητα... κανένα "σαμάρι"...
θα τ’ αφήσω εδώ... εδώ στο βουνό... όπως το φίδι άφησε εκεί δα το δέρμα του.
Προσωρινά Ελεύθερος...!
Κοιτάζω το χέρι μου... το ψηλαφίζω... είναι το δικό μου χέρι;
κι αυτά τα σημάδια... είναι σαν τις αυλακιές τις πέτρας... πόσο της μοιάζω!
Ξαναμέτρησα το μπόι μου... το Εγώ μου... οριοθέτησα... συμβιβάστηκα...
Τώρα είμαι έτοιμος... έτοιμος... για την επιστροφή.
Ο κατήφορος είναι πιο κουραστικός, αλλά η ευχάριστη διάθεση που με διακατέχει
θα ισοσκελίσει την καταπόνηση.
Πλησιάζω στα ριζά. Ακούω γνώριμες φωνές...
Ένα, δύο, τρία... έξι.
Έξι ματσάκια ρίγανη... μάζεψα...
Αρκετά για να βγει... ο χρόνος...[/font][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
04-09-2010 @ 14:43 | ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ....... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
04-09-2010 @ 15:15 | εξαιρετικο........!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Celestia
04-09-2010 @ 18:23 | Με μεθυσε η μυρωδια της ριγανης και η αψογη περιγραφη!
Ωραιοτατο!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | **Ηώς**
04-09-2010 @ 23:17 | Θ’ ανέβω στο βουνό, θ’ ανέβω να μαζέψω ρίγανη................
ΔΉΜΗΤΡΑ....ΓΗ....ΦΥΣΗ...ΖΩΗ...ΑΝΑΣΕΣ.....ΜΥΣΤΗΡΙΑ....
Χρήστο........ ::love.:: ::theos.:: ::theos.:: | | idroxoos
05-09-2010 @ 01:44 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | φλοισβος
05-09-2010 @ 02:06 | Εξαιρετικό Χρήστο!! Συγχαρητήρια!! | | Ναταλία...
05-09-2010 @ 04:14 | Είμαι σαν μια πινελιά μέσα σ’ αυτόν τον περίτεχνο πίνακα της φύσης κι είμαι σίγουρος...
όσο μεγάλος και νάναι ένας πίνακας... η κάθε μικρή πινελιά... έχει την αξία της...
Μοναδικό ::yes.:: ::theos.:: ::up.:: | | μηχανοδηγος
05-09-2010 @ 04:41 | ::angel.:: ::blush.:: ::theos.:: | | elpidakwstopoulou
05-09-2010 @ 05:25 | Εκεί ψηλά στης κορυφογραμμής τ απάτητα...
μιλάς με τις αλήθειες της...γιατι ξέρεις βαθιά σου πως δεν θα σε ξεγελάσει ποτέ....
Η φύση αγνή , άδολη , αληθινή ..ένα σου !!!!
Μοσχομύρισε η ρίγανη ...και μας πλημμύρισες με φως βουνήσιο !!!! ΥΠΕΡΟΧΟΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καλό φθινόπωρο Χρήστο !!!!!!!!!!! ::up.:: | | azoritis
06-09-2010 @ 07:11 | θα την βγάλουμε και φέτος.......έστω προσωρινά.........
ταξίδι...άλλο.......με πινελιές ξεχωριστές......
υπέροχο............. | | ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΘΗΛΗΣ
08-09-2010 @ 05:43 | ::up.:: ::up.:: ::theos.:: !!!!!!!!!!!!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
