stixoi.info: Στον δικό μας κήπο

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Στον δικό μας κήπο

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130610 Τραγούδια, 269429 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Στον δικό μας κήπο

Για όλη την παρέα του όμορφου κήπου των στίχων!

[align=center]Στον δικό μας κήπο

Βρίσκομαι εδώ, στον δικό μας κήπο
στον ίσκιο των δέντρων με τις ψηλές κορφές
και στα ανθισμένα λουλούδια στα παρτέρια.
Τριγύρω μου σπουργίτια ανέμελα πετάνε,
κι οι μυρωδιές πόσο γλυκά θεέ μου με μεθάνε!

Είμαι κι εγώ σ’ αυτόν κήπο,
σαν λουλουδάκι μικρό και ταπεινό,
σαν μέλισσα που γεύεται τη γύρη.
Είμαι εδώ μ' ένα χαμόγελο στα χείλη
τις σκέψεις μου δειλά σας ψιθυρίζω
κι εκεί σιμά με τα δικά σας ίχνη
και τα δικά μου αφήνω.

Βρίσκομαι εδώ, στον κήπο με τα περιστέρια
που τα λευκά τους τα φτερά μπορούν
να αγγίζουνε τα κύματα, τα αστέρια
και μεταφέρουνε τις ανάσες μας εκεί
που νοερά η ψυχή μας κατοικεί.

Κα Τερίνη.
13.9.10[/align]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 8 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Συλλογή Στιχάκια της στιγμής Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Με της ψυχής το φως, ποτέ δε σκοτεινιάζω!

dante537 13-09-2010 @ 10:40	Ο κήπος σύμφωνα με την προσδοκία του παραδείσου! Αν όλοι είμασταν λουλούδια και μέλισσες θα είμασταν αλληλοεξαρτώμενοι, και θα ζούσαμε σε μία όμορφη πραγματικότητα ::smile.:: ::yes.:: ::hug.::
monajia 13-09-2010 @ 11:04	Βρίσκομαι εδώ, στον κήπο με τα περιστέρια που τα λευκά τους τα φτερά μπορούν να αγγίζουνε τα κύματα, τα αστέρια και μεταφέρουνε τις ανάσες μας εκεί που νοερά η ψυχή μας κατοικεί. ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ....ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ...... ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
CHЯISTOS P 13-09-2010 @ 11:54	Πέταξε, και φτερούγησε ανάμεσα στα ύψη και της χαράς η ζεστασιά ποτές να μη σου λείψει, τ’ αλώβητ’ άστρα της νυχτιάς μόνο να σ’ ακουμπάνε και σε καθάριους ουρανούς των πόθων να σε πάνε κι εκεί, σαν ντόμπρο ξωτικό, να γεύεσαι την γλύκα της άχραντης απόλαυσης και των μοιρών την προίκα, να αγναντεύεις τα πεζά, όσων στη Γή μοχθούνε και προσπαθούν στ΄ ανεπαρκή, λίγη χαρά να βρούνε μην πονηθείς στον κόσμο μας, τα φώτα σου να ρίχνεις, μ’ αν κουραστείς πως πρέπει σου, είναι μόνο να δείχνεις, βγάλε του έναστρου ουρανού την εύμορφη καλύπτρα κι εδώ, κοντά μας σίμωσε, δίχως δάφνες και σκήπτρα κι είναι ο κήπος μας πεζός, κι αλλόκοτος συνάμα κι εκεί που κρύβει τα λιτά, κρύβει και μέγα θάμα, που ο ταπεινός και δεχτικός, θεριεύει και βλαστίζει και μόνος στέκει θαρρετά τον ουρανό ν’ αγγίζει ! τότενες θα ‘σαι και ψυχή και λόγος και ιδέα σ’ ένα κορμί που θρέφεται με ρίζα ρωμαλέα ! γιατί ο κήπος σπέρνεται με σκέψεις και αισθήσεις και συνεχώς ποτίζεται με προσεγμένες κρίσεις… Γειά σου ΚαΤερίνη !
idroxoos 13-09-2010 @ 12:30	::yes.:: ::yes.:: ::up.::
AETΟΣ 13-09-2010 @ 12:47	::theos.:: ::yes.:: ::theos.::
oneiropola 13-09-2010 @ 12:58	Βρίσκομαι εδώ, στον κήπο με τα περιστέρια που τα λευκά τους τα φτερά μπορούν να αγγίζουνε τα κύματα, τα αστέρια και μεταφέρουνε τις ανάσες μας εκεί που νοερά η ψυχή μας κατοικεί. ::up.:: ::up.:: ::up.::
ΚαΤερίνη 14-09-2010 @ 05:23	Σας ευχαριστώ πολύ όλους!! ::rol.:: ::hug.::
ΚαΤερίνη 14-09-2010 @ 05:25	Σε ευχαριστώ πολύ CHЯISTOS P! Πολύ ευγενικό και πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες!!! ::yes.:: ::hug.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο