| |
Στάζει η νύχτα θάνατο
το τέλος μου θέλω να μοιραστώ
μ` έναν άγνωστο σε κάποιο έρημο δρόμο
τους δαίμονές μου να καλοσωρίσω.
Κι αυτοί σαν κι εμένα
-όλοι είμαστε πληγωμένοι-
μα δεν θέλω άλλο κανέναν να πληγώσω
και δακρύζω διωγμένος άγγελος απ` τον Παράδεισο.
Μαρτύριο το είδωλο
που στέκει στον καθρέφτη,
απ` την αλήθεια του
απόψε, μόνο μια πέτρα θα με σώσει.
Δεν υπαρχουνε καθρέφτες δίχως φως
γι` αυτό τα κλείνω όλα
και μέσα του μαντεύω
ξανά τον εαυτό μου.
Χωρίς τα μάτια είμαι τυφλή
μα ο καθρέφτης πάντα υπάρχει
με το χρόνο να συνομοτεί
με την ίδια την στιγμή.
Δίχως μνήμη και αισθήματα
με μια ειλικρίνια που σκοτώνει
μέσα του προβάλλει την μορφή μου
και παίρνει μακριά την θύμησή μου.
Τον έσπασα εκείνον τον καθρέφτη
δεν ήθελα να βλέπω
κάθε μέρα, κάθε νύχτα
τον εαυτό μου που μ` εγκαταλείπει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
