stixoi.info: Ωραία κοιμωμένη

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ωραία κοιμωμένη

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130610 Τραγούδια, 269429 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ωραία κοιμωμένη

Καλό βράδυ!

[align=center]
Ωραία κοιμωμένη

Ένα ταξίδι ξεκινήσαμε μαζί
με ένα καράβι που ‘χε πλώρη την αγάπη
φούσκωνε αέρας το κατάλευκο πανί
μετάξι η θάλασσα και γλάροι στο κατάρτι.

Στο μπλε καθρεφτιζόταν η αυγή
κι η ευτυχία μας λικνίζονταν στον χάρτη
μέσα στο γέλιο σου χωρούσε όλη γη
η αγκαλιά σου παιχνιδίσματα του Μάρτη.

Ορίζοντας και θάλασσα σαν γίνονταν μαβί
άπλωνες τα χεράκια σου στον ήλιο να σε πάρει
βασίλευε στα μάτια σου χωρίς να αντισταθεί
ανάβοντας στον ουρανό αστέρια και φεγγάρι.

Ολονυχτίς στο πλάι σου, ως την ανατολή
οι ανάσες σου τρεμόπαιζαν την φλόγα στο λυχνάρι
όλος ο κόσμος έλαμπε γιατί ήσουνα εκεί
σαν το κεφάλι έγερνα στο ίδιο μαξιλάρι.

…………………………………..

Ποιος άραγε μας ζήλεψε, τα κύματα φουσκώνει
την θάλασσα αγρίεψε, έσπασε το τιμόνι
ποιος στο κατάρτι ανέβηκε και τα πανιά μας σκίζει
έγειρε το καράβι μας στη θάλασσα που αφρίζει.

Ποιός το φεγγάρι έσβησε κι ο ήλιος δεν ζυγώνει
στα δυο μας κόβει κεραυνός και την καρδιά ματώνει
ποιος θέλησε να μείνουμε στα πέλαγα χαμένοι
με την αγάπη ναυαγό και την ψυχή σχισμένη.

Ποιος είδε την αγάπη μας κι έσταξε το αφιόνι
ανάμεσα στα χείλη μας κι ο πόνος δεν τελειώνει,
ποιο μίσος μας αφάνισε και ρίχνει μαύρα βέλη
έκανε σκέψη φθονερή που το χαμό μας θέλει.

Κομμάτια το ταξίδι μας στο κύμα τ’ αφρισμένο
θρυμματισμένο τ’ όνειρο στο μίσος βουτηγμένο.
Μες το βυθό της θάλασσας η αγάπη μας θα μένει
στα παγωμένα τα νερά «ωραία κοιμωμένη».

ΚαΤερίνη.
20.9.10[/align]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 8 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Συλλογή Στο Τριανταφυλλάκι μου Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Με της ψυχής το φως, ποτέ δε σκοτεινιάζω!

στίχος 20-09-2010 @ 09:22	Πω πω ,σαν αγριεμένος χειμωνιάττικος πίνακας !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dimitri Favvas 20-09-2010 @ 10:05	πολύ συγκινητικό Κατερίνη. Ελπίζω να μην είναι αλήθεια
Adamopoulos Andreas 20-09-2010 @ 11:49	έχει αρκετή δύναμη και φαίνεται αληθινό.. ::up.:: καλησπέρα!
ΛΑΧΕΣΙΣ 20-09-2010 @ 12:29	Ολονυχτίς στο πλάι σου, ως την ανατολή οι ανάσες σου τρεμόπαιζαν την φλόγα στο λυχνάρι όλος ο κόσμος έλαμπε γιατί ήσουνα εκεί σαν το κεφάλι έγερνα στο ίδιο μαξιλάρι !!! Ποιος είδε την αγάπη μας κι έσταξε το αφιόνι... ανάμεσα στα χείλη μας κι ο πόνος δεν τελειώνει, ποιο μίσος μας αφάνισε και ρίχνει μαύρα βέλη έκανε σκέψη φθονερή που το χαμό μας θέλει. έχεις αέρα βενετσιάνικο...δηλαδή αλέγκρο και φορτίσιμο!!!
prince philip 20-09-2010 @ 12:49	Χρίσιζαν στον ήλιο τα μαλλιά της, μέλι ήταν το χρώμα στην ματιά της, Δυο κόκκινα φιλιά, από χείλη τρυφερά, μου πετούσε να ξυπνήσω με χαρά! πανεμορφο ::yes.:: ::theos.::
Maria Basta 20-09-2010 @ 15:37	!!! ::yes.::
sharon 20-09-2010 @ 15:58	Στον εξώστη του Αιγαίου ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ
barboutsala 21-09-2010 @ 01:43	τα τρία γουρουνάκια είναι πιο πιασάρικο

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο