| |
Τώρα...
τα χρόνια τα ονόμασαν "ειρήνη"...
αφόπλισαν τα περίστροφα που σκόρπιζαν θάνατο...
τώρα οπλίζουν λέξεις και χτίζουν νεκρούς...
εχουν αγαθά πληθώρα οι περισσότεροι...
μ' αφήνουν νηστικό στο ομοίωμα της αγάπης...
περπατούν ξεχνώντας όσους κάθονται στα σκαλοπάτια...
με παγωμένη την σκέψη...
απομακρύνονται τυλιγμένοι στις αυτ-απάτες...
ψιθυρίζουν πως είναι ευτυχισμένοι...
κι όμως...
τρέμουν τα χέρια τους στις αγκαλιές...
οι ηδονές ξεφτίζουν στο άγγιγμα τους...
είμαι φτωχός γιατί σταματώ να χαμογελώ...
σκέπασαν το χώμα με μπετό...
αδυνατώ να φυτέψω μια τριανταφυλλιά...
στερούμε την ευωδιά της...
κρύβομαι...
με τρομάζουν τα βήματα τους...
φοβάμαι...
μην τυχόν και μου τάξουν ταξίδια...
πληθαίνουν τα ναυάγια...
δεν γνωρίζω να κολυμπώ...
δεν έχω δυνάμεις να πολεμώ τα κύματά τους...
λουφάζω σαν "σκουλήκι"...
σε μια χαραμάδα από ένα ραγισμένο πεζοδρόμιο...
η φωνή μου εκτελέστηκε...
η σκέψη μου σκεβρωσε...
η ελευθερία μου φυλακίσθηκε...
ξέχασα το όνομά μου...
έκαψαν την ταυτοποίησή μου...
αόρατος στον χάρτινο κόσμο τους;...
σέρνομαι προ-καλώντας τον ουρανό...
να χρωματίσει την ψυχή...
μ' ένα ουράνιο τόξο αφθαρτο...
στην τροχιά ενός ατσάλινου χρόνου...
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
