Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Τραγούδι μοναξιάς
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130724 Τραγούδια, 269450 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τραγούδι μοναξιάς
 
[font=Lucida Sans Unicode][color=black]
Τι τάχα να καθόρισε τους νόμους της καρδιάς
μας πέταξε στου άπειρου το ίδιο το βαγόνι
και ποιος –σαΐτα– σ’ έριξε στου νου μου το στημόνι
να φτιάξεις με το υφάδι σου, κελί της πεθυμιάς;

Τι ώσμωσε αναπάντεχα τη λάμψη της μορφής σου
με τη δική μου θολερή και γνοφερή ματιά
και ποιος στ’ αποκαΐδια μου ξανάβαλε φωτιά!
παρότι λειώνει νους-κορμί, προστάζει ακόμη: «αφήσου...»

Ίσως νάμαι πολύτιμος, όμως γιατί δεν οίδα
μα τις κραυγές σου άκουσα «μάγισσα» της Μαδρίτης...
κλεισμένες μεσ’ το δάκρυ σου: -του πόνου διαλύτης-
που σμίλεψε μια αφορμή: -των αιτιών η ασπίδα-.

Τις πύλες μου σου άνοιξα, μα εσύ μια χαραμάδα
κι αν είμαι των αιτίων μια, που εσύ «πετάς...» και «υπάρχεις...»
σπόρος αρχαίος καρτερεί μεσ’ την καρδιά που άρχεις
να του χαρίσεις τη ζωή! με τη δική σου ικμάδα.

Πλανιέμαι –όντας πλάι σου– στου νου τις εσχατιές:
συ, στα λευκά λικνίζεσαι στο χείλος μιας αβύσσου
και πέφτω -χέρι απλώνοντας, φωνάζοντας: «κρατήσου»-
σε ζόφο, παγερό κενό με νόθες αγκαλιές.

Τη μια καρδιά, ποιος μάτισε στη φλοίδα της οξιάς
μας φόρεσε του άπειρου το ίδιο χαλινάρι
σ’ έμαθε πάνω στις γητειές να σέρνεις το δοξάρι
κι έγινε η μελωδία σου τραγούδι μοναξιάς ; [/font] [/color]


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 21
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Γυμνασμένα παραμύθια
      Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
**Ηώς**
07-10-2010 @ 14:25
Ίσως νάμαι πολύτιμος, όμως γιατί; δεν οίδα....................
δεν έχω σχόλια επ'αυτού..τα σέβη μου μεσιέ! ::love.:: ::theos.:: ::theos.::
αντικλείδι
07-10-2010 @ 14:42
είσαι για μένα εξαιρετικός ποιητής !!!!!!!!!!!!!
poetryf
07-10-2010 @ 15:09
Υπάρχεις με τον καλύτερο τρόπο ::yes.::
ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ
07-10-2010 @ 15:09
Πλανιέμαι –όντας πλάι σου– στου νου τις εσχατιές:
συ, στα λευκά λικνίζεσαι στο χείλος μιας αβύσσου
και πέφτω -χέρι απλώνοντας, φωνάζοντας: «κρατήσου»-
σε ζόφο, παγερό κενό με νόθες αγκαλιές

ωραιος!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
στίχος
07-10-2010 @ 16:03
Τα σέβη μου !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.::
ΚατεριναΘεωνα
07-10-2010 @ 16:47
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!! ::theos.::
Celestia
07-10-2010 @ 17:29
Τελειο!!!!!!!

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
monajia
07-10-2010 @ 21:19
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.......................................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
stixoplektis
07-10-2010 @ 21:32
Τη μια καρδιά, ποιος μάτισε στη φλοίδα της οξιάς
μας φόρεσε του άπειρου το ίδιο χαλινάρι
σ’ έμαθε πάνω στις γητειές να σέρνεις το δοξάρι
κι έγινε η μελωδία σου τραγούδι μοναξιάς ;

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ !!!
Γιάννης Ποταμιάνος
07-10-2010 @ 22:03
Πλανιέμαι –όντας πλάι σου– στου νου τις εσχατιές:
συ, στα λευκά λικνίζεσαι στο χείλος μιας αβύσσου
και πέφτω -χέρι απλώνοντας, φωνάζοντας: «κρατήσου»-
σε ζόφο, παγερό κενό με νόθες αγκαλιές.

Πολύ όμορφο ποίημα
την καλημέρα μου Χρήστο
::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
φλοισβος
08-10-2010 @ 01:41
Εκπληκτικό ποιητικό δείγμα κύριε Χρήστο!!!!! Τα συγχαρητήριά μου!!
Ναταλία...
08-10-2010 @ 03:03
Καταπληκτικό Χρήστο ::yes.:: ::theos.:: ::up.::
peiraiotissa
08-10-2010 @ 06:43
σπόρος αρχαίος καρτερεί μεσ’ την καρδιά που άρχεις
να του χαρίσεις τη ζωή! με τη δική σου ικμάδα.

Καλό σου απόγευμα ποιητά μου!!!!!!!!!!!!! ::hug.:: ::up.::
petrwnas
08-10-2010 @ 08:51
Καλησπέρα Χρήστο!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
AETΟΣ
08-10-2010 @ 10:36
::yes.:: ::up.:: ::up.::
DimitrisPratsos
09-10-2010 @ 02:16
Χρησταρα εισαι πρωτος γραφεις παρα πολυ ωραια
και πολυ προχωριμενα ενα μεγαλο μπραβο απο μενα
και ευχαριστω για το σχολιο σου ::up.:: ::up.:: ::up.::
adespotoi
09-10-2010 @ 12:52
ποίηση με πολύ μυαλό και μεγάλη καρδιά. ::up.:: ::up.:: ::smile.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
10-10-2010 @ 05:42
και ποιος –σαΐτα– σ’ έριξε στου νου μου το στημόνι
να φτιάξεις με το υφάδι σου, κελί της πεθυμιάς;
::up.:: ::hug.:: ::up.::
John Fenix
13-10-2011 @ 23:51
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Ευαγγελία vaggi 19
14-10-2011 @ 13:46

είναι υπέροχο και με την κόρη μου που της το διαβάζω περνάμε όμορφα ...
Είναι υπέροχο συγχαρητήρια .
έχει παιχνίδι ο λόγος σου και παίζεις με τις λέξεις
μπορείς και καθαρεύουσα
ακόμη να διαλέξεις ,
πως σε θαυμάζω φίλε μου
που έχεις τόση γνώση
σε τούτη την φωλιά
θα ξανά μπω να
παίρνω λίγο χρώμα
φωτίζεις σαν ήλιος . ::up.:: ::theos.:: ::up.::
Άγγελος Αραβαντινός
23-05-2012 @ 10:19
Πάρα πολύ ωραίο!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο