prince philip
07-10-2010 @ 14:42 | ::yes.:: ::yes.:: | |
poetryf
07-10-2010 @ 14:53 | ...υπέροχο ποίημα...
σου αφήνει την άχνα του χαμού στο χέρι, στην ψυχή.... | |
sakti
07-10-2010 @ 15:02 | http://www.youtube.com/watch?v=VRbyHmrAPZE | |
ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ
07-10-2010 @ 15:21 | σαν απουσια πλησιαζεις... ::yes.::
περιεργη θλιβερη ομορφια! ::theos.:: | |
ΚατεριναΘεωνα
07-10-2010 @ 15:50 | ΤΕΛΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ!!!!! ::hug.:: ::theos.:: | |
στίχος
07-10-2010 @ 15:55 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: | |
Digenis.Savvidis
07-10-2010 @ 16:42 | Σαν απουσία πλησιάζεις.
Σαν οπτασία χανομαι...
Τέλειο... αυτή η αντίθεση μέσα στην αντίθεση.
::1255.:: Συγχαρητήρια! ::1255.::
| |
stixoplektis
07-10-2010 @ 21:04 | Καταθέτω τα όπλα μου
στα θλιμμένα μάτια σου
σκοτεινά πλεούμενα
στη θάλασσα του πόθου μου.
Χειμώνες, ανέμοι βορεινοί
κι ένας πόνος που τρίζει
στις ρίζες των καβων
στοιχειώνουν τα περάσματα
σαν μυθολογικά τέρατα.
Στέκομαι στην άκρη των βράχων
ολάκερη προσμονή
αιωνόβια ελπίδα
ανιχνεύοντας στον ορίζοντα
οράματα λευκού.
Σαν απουσία πλησιάζεις.
Σαν οπτασία χανομαι...
ΤΟ ΒΑΖΩ ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ !!!! ΚΑΙΤΗ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ !!!! | |
monajia
07-10-2010 @ 21:58 | ΟΛΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ................ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ....................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Γιάννης Ποταμιάνος
07-10-2010 @ 22:22 | Πολύ ωραίο Καίτη
Καλημέρα
::yes.:: ::yes.:: | |
oneiropola
07-10-2010 @ 22:22 | Υπερο ολο !!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
μηχανοδηγος
07-10-2010 @ 23:26 | http://www.youtube.com/watch?v=AV4_eUel4ZA
::angel.:: ::blush.:: ::angel.:: | |
φλοισβος
08-10-2010 @ 02:58 | Υπέροχη, ξεχωριστή γραφή!!!!!! | |
Ναταλία...
08-10-2010 @ 03:21 | Σαν απουσία πλησιάζεις.
Σαν οπτασία χανομαι...
Υπέροχο ::yes.:: ::theos.:: ::up.:: | |
idroxoos
08-10-2010 @ 06:16 | Πάρα πολύ όμορφο ::yes.:: ::hug.:: | |
Aνδρέας Lark
14-11-2010 @ 08:29 | Όσο (ΜΟΝΟ) περιμένει κάποιος προβάλλουν οι αρνήσεις-άμυνες (άνεμοι, χειμώνας, δεμένοι κάβοι) έτσι ώστε κάποια στιγμή να νομίζει ότι κάτι πάει να γίνει...ο άλλος που έρχεται (αλλά δεν έρχεται-απουσία) και νομίζει πως δίνεται (σαν οπτασία χάνομαι)... | |
 |
