| |
Όταν ανεβήκαμε απ' τον παλιό σταθμό
έβλεπα το πλήθος που' χε ανέβει στο βουνό.
Κι έβλεπε τα φώτα να μαδάνε τη νυχτιά
και μια όμορφη κοπέλα εμένα να κοιτά.
Αφού περπατήσαμε και δίψασε ο καιρός
μου' πε "κάτσε πλάι μου μαζί σου για να πιω"
κι όταν το ποτήρι μου το γέμισε ξανά
τ' ουρανού τα μάτια μας εκοίταζαν κι αυτά.
Δίπλα μια ζωγράφος σε μπλοκάκι απο χαρτί
της πόλης το πορτρέτο φτιάχνει κι όλο μας ρωτά
"Γιατί να μην είναι οι νύχτες όλες σαν κι αυτή
που'ναι φωτισμένη και μας φέρνει πιο κοντα?"
Μες το πλήθος κρύφτηκα σαν ήμουν μοναχός,
λίγο πριν με ξεσκεπάσει πάλι ο ουρανός.
Είχε αρχίσει τα παιγνίδια του με τη φωτιά
κι εγώ βυθιζόμουνα σε ξαφνική χαρά.
Ήμουνα στην πόλη που την νύχτα της ξεχνά
μούσα των ζωγράφων μα κι όλων των ποιητών.
Eκεί ήταν που σε γνώρισα πραγματικά
στο κρασί εκείνο που μου έδωσες να πιω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
