| |
| | Παραμονές της λήθης |  | | |
Στις τέσσερις γωνιές των οριζόντων,
προχτές, της λησμονιάς παραμονές,
σαν άνεμοι βουίζαν μακρινές
φωνές κεκοιμημένων κι όμως ζώντων...
Καθώς οι δρόμοι κλείνουν παρακάτου
κι ακόμη ανοιχτές πληγές μετρώ,
τον Χρόνο περιμένω, τον γιατρό,
να μού τις 'γιάνει με τα φάρμακά του...
Μονάχα στο σεργιάνι το φεγγάρι
σαν βγει για νυχτοπερπατήματα,
της μαύρης μου καρδιάς τα κρίμματα
με το λευκό του θα σβηστούν σφουγγάρι...
Καρδιά μου, τη σελήνη παρακάλα,
πριν τ' όνειρό σου πάψει πια να ζει,
να του προσφέρει τ' άσπρο της βυζί,
να στυλωθεί με το γλυκό της γάλα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
elli
15-08-2005 | Υπέροχο...υποκλίνομαι και σε σας ποιητή μου!!!! | | annaΤi
15-08-2005 | ..."προχτές, της λησμονιάς παραμονές,/.../φωνές κεκοιμημένων κι όμως ζώντων..." ;-) ξεχωριστοί αυτοί σου οι στίχοι!!! | | Αγνή
15-08-2005 | Όλα μελετημένα. Η τελευταία "παραχώρηση" τόσο φυσική που...συγχωρείται... Περίφημο! | | vas
15-08-2005 | πολύ όμορφο Denis! | | KTiNoS
15-08-2005 | me to Denis... | | KANLIS GEORGIOS
15-08-2005 | Πάρα πολ'υ ωραίο ! | | Denis
16-08-2005 | Καλησπέρα, σ' όλα τα παιδιά! Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Έλλη, με κολακεύει ο ενθουσιασμός σου, αλλά φοβάμαι πως σε παρασύρει σε υπερβολές: μακάρι να 'χαμ' ανεβεί έστω και στο πρώτο σκαλοπάτι της ουρανομήκους κλίμακας της Ποίησης... ʼννα, καλοσύνη σου! Αγνή, ομολογώ πως οι στροφές μου προσπαθώ, αν μη τι άλλο, να μη γράφονται αβασάνιστα... Βέβαια, ο μόχθος και οι αγαθές προθέσεις πάντοτε υποχωρούν μπροστά στο μόνιμο ανικανοποίητο του αποτελέσματος... Η Σελήνη είναι η στοργική μητέρα και τροφός κάθε νυχτερινής μας έκστασης... Φανταστείτε τα όνειρα σαν κουταβάκια με μισόκλειστα ματάκια να θηλάζουν από τους αστείρευτα γαλακτοφόρους μαστούς της... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
