| |
Τη φυλακή που έχτιζα
Με κόπο, την γκρεμίζω
Το όνειρο που έρχεται
Δεν ξέρω αν αξίζω.
Και η φωνή που πάντα διαπερνάει
Την ομηρία του μυαλού, συνέχεια μου μιλάει
Σ’ ελευθερία μ’ οδηγεί, στα πρόθυρα της τρέλας,
Και νέα θέα, προκαλεί, τα βήματα της μέρας
Μισώ την παρουσία του
Μα η αύρα του τρυπώνει
Τις σκέψεις τώρα του μυαλού
Μπερδεύει και θολώνει
Και με ωθεί το χάρισμα
Του νου να μη ξεχνάει
Στην τρικυμία του κορμιού
Το φως του ονείρου πάει
Οι μέρες μ’ αιχμαλώτισαν
Φωτιά μεσ’ τη ψυχή μου
Τα μάτια να αποκοιμηθούν
Αφήνει το κορμί μου
Ψυχή τα λόγια διάλεξε
Εκείνα να τον έβρουν
Τα μάτια του κρατά κλειστά
Στις σκέψεις που χορεύουν
Καιρός νεκρός μας έρχεται
Αργοπεθαίνει η δύση
Με δάκρυα του ο ουρανός
Το πένθος μας θα σβήσει
Και η μορφή που οράματα
δίνει, συνάμα κλέβει
Και την υπέροχη θωριά
Απ’ τα μάτια μου την παίρνει
Μπερδέματα έχω πάλι στο μυαλό μου
Με γοητεύει όμως ξανά που χάνω τον εαυτό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
