| |
Χρυσά ήταν τα χρόνια που θυμάμαι
τότε παιδί που ήμουνα μικρό
μου αρέσε θυμάμαι να κοιμάμαι
καινούργιους κόσμους για να ονειρευτώ
που πήγανε εκείνες οι λιακάδες
που πήγε η χρυσή μου ξεγνοιασιά;
στον κόσμο των μεγάλων τώρα είμαι
τη φιλενάδα μου τη λένε μοναξιά..
που πήγανε τα αιθέρια καλοκαίρια
που πήγανε τα γέλια και οι ρυθμοί
με βρωμισμένα τώρα στέκω χέρια
στου κόσμου των μεγάλων την αιχμή
που πήγανε τα όμορφα λιβάδεια;
που φύγανε τα ζωντανά του δάσους;
καμένα δέντρα τώρα μοναχά
και τα ζωάκια κείτονται νεκρά..
που πήγε των ονείρων μου η λάμψη
που πήγε του ονείρου μου η λαλιά
πετάξανε μακριά, πολύ μακριά
σαν τα αποδημητικά πουλιά..
τώρα στο μαύρο καλντερίμι
τρεκλίζω μοναχός εδώ και μέρες
τώρα ζει μόνο μέσα μου τ αγρίμι
στη θέση των ονείρων μου, φοβέρες..
η επιβίωση πήρε τη θέση της ζωής
τρεκλίζω πια για πάντα μοναχός
τώρα τη λύτρωση μια μέρα προς το φως
θα φέρει ο χάρος τη στιγμούλα μιας Αυγής.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
