| |
| | Περνάνε οι άνθρωποι (μην φεύγεις) |  | | |
Οι άνθρωποι περνάνε, Μάτια μου, περνάνε.
Ψάχνονται αδιάκοπα, ψάχνουν πρόσωπα, κορμιά, ψυχές,
Κοιτάνε επίμονα, αγγίζουν για λίγο κι ύστερα τους καταπίνει
Σαν ρουφήχτρα εκείνη η καταραμένη η έξοδος κινδύνου.
Ίσως το μόνο που μένει να είναι η ανάμνηση της προσπάθειας,
Μια φωτογραφία ενός χεριού που γδέρνει ένα πρόσωπο,
Που γδέρνει μια ψυχή καθώς φεύγει. Να με θυμάσαι όταν θα φύγω,
Η αγάπη μας αξίζει να μπει σε ωραία κορνίζα. Αν κλείσεις τα μάτια
Σφιχτά, θα δεις πως ήταν όμορφο το όνειρο κι ας πέρασε.
Τα όνειρα, Μάτια μου, τα όνειρα περνάνε. Σκάνε σαν μπαλόνια
Γι αυτό φύσα με μέτρο, μην αφήσεις το όνειρο να μεγαλώσει
Περισσότερο από όσο η αλήθεια επιτρέπει. Είναι κι ο καιρός
Άστατος που να πάρει, κι είναι σαν κερί στον άνεμο η ελπίδα.
Πανούργα ζωή, μην φυσάς τόσο δυνατά γιατί πάει να σβήσει το κερί μου
Και φοβάμαι. Όχι, δεν είναι που δεν περνάνε οι φόβοι,
Ακόμα κι οι πιο επίμονοι, επίπονοι φόβοι... περνάνε.
Θέλουν το χρόνο τους όμως, σε χαζεύουν καθώς γερνάς,
Γελάνε, χαμογελάνε, σου χαιδεύουν αργά τα μαλλιά,
Τα χέρια, το πρόσωπο. Κι η καρδιά σου καίει, κάθε χάδι
Κι ιδρώτας. Κλείσε σφιχτά τα μάτια, σαν να σε καίνε.
Κοίτα με. Δεν κοιτώ πίσω πια, φοβάμαι να δω τα πρόσωπα
Με τα όποια έγραφα κάποτε το παρόν μου.
Το παρόν και το παρελθόν στην ίδια σελίδα. Κίτρινη η σελίδα,
Ο χρόνος περνάει, περνάνε τα χρόνια, κι είναι οι άνθρωποι
Που αφήνεις πίσω θλιμμένες σκιες, μια γκρίζα αναπαράσταση
Του χθες, σκοτεινή η παράσταση, φοβάμαι σου λέω, φοβάμαι.
Η φυγή κρατάει πινέλο και το μόνο χρώμα στην παλέτα της
Είναι το γκρίζο. Γκρίζες τελίτσες όλοι εμείς στον πίνακα του κόσμου.
Στάλες βροχής, ίχνη δακρύων στα μάγουλα αυτών που
Παγώνουν στο χρόνο. Κι αν κάποτε φύγεις, θα ‘μαι παγωμένη
Φωτιά στο πίσω μέρος του μυαλού σου-να μην με εγκαταλείψεις.
Μην το πεις πουθενά αλλά
Στη λέξη εγκατάλειψη έχω αλλεργεία-γι’αυτό δακρύζω τώρα.
Οι άνθρωποι περνάνε, Μάτια μου, περνάνε.
Όπως περνάει ο έρωτας μέσα σε ένα καλοκαίρι.
Μα έσυ θα μείνεις, μ’ακούς, θα μείνεις. Κάνει κρύο το χειμώνα
Και φοβάμαι. Ξυπνάνε και οι σκιές κι είναι τα υγρά μάτια μου
Σαν θάλασσα από γκρίζο, θέλω να είσαι εκεί εκείνη τη στιγμή,
Να με σκεπάσεις με όλη τη θέρμη της καρδιάς σου.
Έχω κάτι να σου πω πριν φύγεις. Δεν ήρθα στην ζωή σου
Για να φύγω, ήρθα στην ζωή σου για να ζήσω. Και ξέχνα την κορνίζα,
Αξίζει κάτι καλύτερο η αγάπη μας από μία άθλια κορνίζα.
Μην φεύγεις λοιπόν.
Φίλα με, φίλα με και σου υπόσχομαι πως δεν θα πω κουβέντα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
nikarios
22-11-2010 @ 14:08 | Πανέμορφο!!!!!!!!!!!!Μονόλογος ποιητικός, που όχι μόνο διαβάζεται αλλά κάλλιστα μπορεί να παιχτεί στο σανίδι του θεάτρου!!!!!!!!!!! | | στίχος
22-11-2010 @ 14:34 |
Συμφωνώ απόλυτα με nikario ..............εξαιρετικό !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | aprobleptos
22-11-2010 @ 15:05 | Έχω κάτι να σου πω πριν φύγεις. Δεν ήρθα στην ζωή σου
Για να φύγω, ήρθα στην ζωή σου για να ζήσω. Και ξέχνα την κορνίζα,
Αξίζει κάτι καλύτερο η αγάπη μας από μία άθλια κορνίζα.
Μην φεύγεις λοιπόν.
Φίλα με, φίλα με και σου υπόσχομαι πως δεν θα πω κουβέντα.
...Υπεροχο!!!...ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΞΜΕΡΩΜΑ
::up.:: ::theos.:: | | ΚατεριναΘεωνα
22-11-2010 @ 16:58 | σως το μόνο που μένει να είναι η ανάμνηση της προσπάθειας,
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ Oscar Wilde ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ::theos.:: ::yes.:: | | ALIROS
22-11-2010 @ 22:22 | Στη λέξη εγκατάλειψη έχω αλλεργεία-γι’αυτό δακρύζω τώρα. ::theos.:: ::theos.:: | | Sofitsa
22-11-2010 @ 22:40 | Πραγματικό καταπληκτικό! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Nikitas...
23-11-2010 @ 00:31 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | idroxoos
23-11-2010 @ 00:57 | πάρα πολύ όμορφο...!!!!! | | Pavlos Melas
23-11-2010 @ 03:00 | Καλημέρα πολύ ωραίο!!!!!!!!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
