| |
γεράκια ορμούν και μου σπαράσσουνε τον ύπνο
κι ύαινες τρώνε , τ’ αποφάγια του μυαλού
σε ψάχνω μες στις μνήμες όμως δε σε βρίσκω
ποιο πλοίο, ποιο τρένο σ’ έχει οδηγήσει αλλού;
δεν έχει άκρη η μοναξιά , δεν έχει τέλος
και βάζει σε ανόητους λογισμούς το νου
πως ήταν ψεύτικο στη φτέρνα, λέει, το βέλος
κι εγώ πως ήμουν μέρος κόσμου αλλουνού
βλέπεις, εγώ μεγάλωσα με παραμύθια
όπου το αδύνατον γινόταν δυνατό
τα μάτια έκλεινα μπροστά σε κάθε αλήθεια
δειλία θα πεις… μα είμαι από χώμα και νερό
να χε πατήματα η γης να τα πατήσω
να χε σκαλιά ο ουρανός να τα’ ανεβώ
και να μπορούσα να αγαπήσω ή να μισήσω
να νιώσω έτσι ότι είμ’ ακόμη ζωντανός…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
