| |
ΆΣΤΕΓΗ ΕΛΠΙΔΑ
Στέκει στην άκρη του δρόμου
Πάνω σε ένα χαρτόκουτο και γύρω της εφημερίδες
Τα ρούχα της ένα μαύρο ξεθωριασμένο σύννεφο
Μαντήλι στα άσπρα της μαλλιά
Τα γερασμένα πόδια της γυμνά
Τα χέρια της άδεια…
Εκεί στη γωνιά του δρόμου
Ανάμεσα σε περαστικές φωνές
Στις κόρνες των αυτοκινήτων
Στον ήχο βιαστικών τακουνιών
Η φωνή της…
Τρεμάμενη, κουρασμένη..
«Δώστε μου πίσω τη γη μου να την ποτίσω.
Δώστε μου τον ουρανό μου να θωρήσω
Δώστε μου λίγη από τη ζωή μου..»
Φωνή τρεμάμενη, φωνή σπαρακτική
Γέρασες καλή μου..
Ότι έχτισες τώρα σου κλείνει τις πόρτες
Μετράς τα χρόνια σου…
Μετράς κάθε σου πόνο στο κορμί…
Τα δάκρυά σου, τα δάκρυά σου νερό
Στα ξεραμένα χείλη σου κυλούν και φτάνουν στη καρδιά σου
Γέρασε και αυτή μαζί σου..
Στους παγωμένους χειμώνες
Στα καυτά καλοκαίρια..
Στα βροχερά ταξίδια του φθινοπώρου..
Πώς ονειρεύτηκες τη ζωή;
Και πόσο τη κράτησες;
«Δώστε μου πίσω τη γη μου να την ποτίσω.
Δώστε μου τον ουρανό μου να θωρήσω.
Δώστε μου λίγη από τη ζωή μου»
Στη γωνιά σου, μονάχη, σκόρπιες ειδήσεις γύρω σου..
Οι ιδέες σου γίνανε πατημένα φύλλα, βουτηγμένα στη μαύρη καταχνιά του τόπου..
Δέντρο δεν έχεις να σταθείς
Μήτε και σπίτι να κρυφτείς
Ποτέ δεν ήσουνα φτωχή
Μα τώρα ζητιανεύεις
Και όλοι αυτοί που αργότερα θα σε ορίσουν αγία
Τώρα σε κυνηγάνε σαν αμαρτία
Μα τη φωνή σου εγώ ακούω
Ακούω τον σπαραγμό σου
«Δώστε της πίσω τη γη της να τη ποτίσει!
Δώστε της τον ουρανό της να θωρήσει!
Δώστε της λίγη από τη ζωή της..!»
Καμιά φορά περαστική και εγώ
Σκοντάφτω στην ύπαρξή σου
Και αμέσως απορώ,
Πώς γίνεται τέτοια ομορφιά να ζει παρατημένη;
Πώς γίνεται η λευτεριά να μένει φυλακισμένη;
Δώστε της πίσω τη γη της να ποτίσει
Δώστε της πίσω τον ουρανό της να θωρήσει
Δώστε μας πίσω τη φωνή της να τραγουδήσει..
ΕΥ –ΔΟΚΙΑ
30/11/2010
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
