| |
Γιατί νιώθω τόσο χαμένη; Χωρίς λογική... Χωρίς συναίσθημα... Χωρίς κάποια τάξη...
Απλά χάος, σκόρπιες σκέψεις, ξεχασμένα θέλω και τελειωμένες ελπίδες...
Χωρίς νόημα...
Σα να βρίσκομαι σε ένα σώμα που έχει μπει στον “αυτόματο” και λειτουργεί από μόνο του... Λόγια, πράξεις, έκφραση συναισθημάτων από συνήθεια, χωρίς να υπάρχει πραγματικά κάτι εκεί...
Σα να βλέπω την ζωή μου από απόσταση... Θεατής στην ζωή μου χωρίς να μπορώ να γίνω πρωταγωνιστής... Μια περίεργη αίσθηση, κάτι ξένο...
Και το μόνο που να με βάζει στο ρόλο του πρωταγωνιστή που και που είναι το συναίσθημα του πόνου... Μόνο τότε...
Έμαθε να αναγνωρίζει μόνο αυτό η καρδιά μου φαίνεται...
Πόσο άρρωστο μου ακούγεται, πόσο λάθος και πόσο περίεργο στην ηλικία των 22...
Πως γίνεται να έχεις όλη την ζωή μπροστά σου και να νιώθεις σα να κουβαλάς το βάρος μιας ολόκληρης ζωής μέσα σου; Με αναμνήσεις όμορφες μα τόσο παλιές και την πίκρα της γνώσης του ποιος είναι ο κόσμος και για το τι είναι ικανός...
Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει... Τελικά έτσι είναι όταν πεθαίνεις μέσα σου; Αυτό είναι; Απλά ένα περίεργο, χαλαρωτικό και άρρωστο κενό;
Ίσως να μου αρέσει εδώ... Με ξεκουράζει λιγάκι...
[align=right][B][I]Just Me...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
