| |
αδιαφορούσαμε ο καιρός αν έρθει, αν θα μας πάρει
στη νιότη μας, κι εγώ καλά θυμάμαι απ’ τα παλιά :
τα μάτια σου που αστράψανε σαν χάντρες κεχριμπάρι
τότε στο πρώτο μας φιλί, στην πρώτη αγκαλιά
μου φαίνεται κι αν πέρασαν πάνω από χίλια χρόνια
κι αν σκούριασα στο σήμερα κτέρισμα από χαλκό
κι αν πήγαν κι ήρθανε φορές χίλιες τα χελιδόνια
δεν θα σβηστεί η ανάμνηση εκείνη απ’ το μυαλό
κι ύστερα μεγαλώσαμε άθελα, κι εν αγνοία
χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε ο καιρός
τα τόσα που διαβάσαμε δεν το γραφαν βιβλία
πως όλα είναι μια αστραπή, πως η ζωή νερό…
μα πως του ανθρώπου η θύμηση γυρίζει εκεί στα πρώτα
νύχτα συνήθως στην βαριά κι απόλυτη σιωπή
σαν τα καράβια που γερνούν πάντα στην ίδια ρότα
στην ίδια πάντα νοητή του ορίζοντα γραμμή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
