| |
Ο μικρός μετανάστης
Καί ξαφνικά ήλθε τό φώς κι άντίκρισα τόν κόσμο.
Κι οί πρώτες είκόνες ήτανε, όνειρικά φτιαγμένες.
Πού μένουνε σάν ονειρο νά είν προορισμένες,
στήν φαντασία ένός παιδιού γιά πάντα χαραγμένες.
Μόλις ή λάμψη έσβησε, τά χρώματα σκουρήναν
καί άρχισε κατάματα νά μέ κοιτά ή μοίρα.
Μαζί μ άδέλφια καί γνωστούς, γι άλλους κόσμους μακρινούς,
σέ μιά πορεία απόγνωσης, τό μονοπάτι πήρα.
Πέρασα θάλασσες, βουνά. Μάτωσε τό κορμί μου.
Καί πρίν εκεί στήν ερημιά αφήσω τήν πνοή μου,
ξεπρόβαλε τήν χαραυγή, εμπρός μου μία χώρα,
μέ Χριστιανούς πού θάσωζαν τήν ταπεινή ζωή μου.
Μέ άρπαξαν καί μέχωσαν αμέσως σέ μιά κλούβα,
φυλακισμένος γιά νά ζώ, χωρίς ελευθερία.
Σά νάμουνα ένα θεριό, ένα κακόβουλο στοιχειό,
πού ζεί μονάχα γιά κακό. Έναν εγκληματία.
Τούς κόστιζα όμως ακριβά γιά νά μέ συντηρήσουν.
''Δέν ήξεραν'' όπως έλεγαν, ''τί θ αντιμετωπίσουν ''.
Κι έτσι θεώρησαν σωστό, στούς δρόμους νά μ αφήσουν,
χωρίς νά νοιάζονται ξανά, αυτά τά ''ξένα'' τά παιδιά
ΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ
Βρίσκομαι πάλι στά βαθιά,ξανά νά κολυμπάω,
χωρίς νά βλέπω ορίζοντα.Ούτε ξέρω πού πάω.
Σέ ένα κόσμο άγνωστο, τίποτα δέν ζητάω.
Τά μάτια μου στόν ουρανό κι έχω μονάχα τόν θεό.
''ΓΙΑΤΙ'' νά τόν ρωτάω.
Μέ συμμορίες τρωκτικών, μ ομάδες υπανθρώπων,
ξυπνώ όταν κοιμάται ή ζωή,κοιμάμαι όταν φέξει.
Είμαι ένα μελάνωμα στής κοινωνίας τό σώμα,
σ ένα παιχνίδι μιερό , πού ό διάβολος έχει παίξει.
Κουράστηκα νά προσπαθώ. Κουράστηκα νά ελπίζω.
Τά μάτια μου άπό καιρό ,ξανά σ εσέ γυρίζω.
Νά σού θυμίσω ότι ζώ. Οτι είμαι άνθρωπος κι εγώ.
Κι ότι στήν γή πού κατοικω ΚΑΤΙ ΜΙΚΡΟ ΑΞΙΖΩ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
