| |
Πληθώρα οι σκέψεις κι αναμνήσεις
διαπερνούν τα σωθικά μου
Χιλιάδες τόσες αναπάντητες σιωπές.
Με μια βαλβίδα να ξεφούσκωνα τα πονεμένα
και στην προσγείωση σωσίβιο να είχα.
Να' μουν πουλί να έφευγα σαν άνεμος,
σαν δυνατός αγέρας όπως έφυγες κι εσύ.
Μα κάθε φορά εκράγωμαι και νιώθω ένα μηδεν
Το άπειρο ίσως να το φτιάξανε οι στάχτες
Μαύρισε ο ίσκιος, σάλεψε μα βρήκε το φως του
Το άπειρο έμεινε μισό, χάθηκε στη δική του θύελλα
Πέφτει χάνεται μα στο τέλος οξύνεται
Τώρα όμως το άπειρο έγιν’ ένα.
Όλοι μιλούν για εμπιστοσύνη κι αηδίες,
όλα τα ψεύτικα σε μένα, όλα στημένα.
Κι αν στη ζωή είχα αξία,
το φιλότιμο για σένα πήγε τουρνέ..
Γι' άλλη μια φορά στο καβούκι μου σαλτάρω
Ένα βήμα πίσω και ένα βήμα μπροστά..
Στάδιο στασιμότητας μ' εμένα θεατή.
Εσύ που' σουν τα πάντα για εμένα
υπογράφεις μέσα μου [I]φευγαλέα ζωή.[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
