| |
| | Κατρίν |  | | |
[I][I][I]Φορούσε συχνά το καπέλο εκείνο που την έκανε να μοιάζει με τις παλιές γαλλιδούλες σκάρλετ του σινεμά.Το απολάμβανε!! Η θυληκότητα που ανέδυε περνούσε πέρα απο τα σύνορα της Μονμάρτης. ¨Εκανε θαρρεις το χρόνο να παγώνει , στα μικρά Bistro που περνούσε τα απογεύματα της. ¨Ετσι που η σιλουέτα της μπερδέυονταν με τους χαμηλούς ήχους της Πιάφ, και στον καπνό των τσιγάρων, έμοιαζε να γεννάει η ίδια τα μελαγχολικά τραγούδια των γραμμοφώνων που σκέπαζαν τη βαβούρα...
Εκει την πρωτοείδα κι εγώ..ένα παγερό απόγευμα του Γενάρη!!
-Καλησπέρα δεσποινίς, ο αναπτήρας σας... ψέλισα διστακτικά καθως της έδινα τον αναπτήρα που είχε παραπέσει εως την καρέκλα μου, ένα τραπέζι παραπέρα..
-Μερσί , απάντησε ντροπαλά..
Πόση θλίψη έκρυβε άραγε αυτό το , μερσί!!! Θαρρείς και πάνω του είχε αποθέσει όλες τις ελπίδες, μιας ζωής που ποτέ δεν έζησε...
-Είναι η Κατρίν!! σιγοψυθίρισε γελώντας ο φίλος μου, στο τραπέζι
Σε ολόκληρο το Παρίσι γνωστή! Απο εκείνες τις τρελές που σχεδόν φοβάσαι..., συνέχισε
-Μα πως; .. αναρρωτήθηκα
-Λένε οτι κάποτε ερωτεύτηκε παράφορα και εκείνος την κορόιδεψε..
και απο τότε κάθε απόγευμα τον περιμένει εδώ!! Λες και έχουν ραντεβού!!! ..συνέχισε εκείνος.
Την έβλεπα συχνά σ΄εκείνο το Bistro. Πάντα καλοντυμένη, πάντα με εκείνο το ρετρό καπελάκι, να κοιτάζει επίμονα το ρολόι του τοίχου...
Και σαν βραδυάζει να χάνεται απογοητευμένη πίσω απο τα στενά του Nottre Damme , περπατώντας μόνη αργά, όπως περπατούν εκείνα τα ζευγάρια που χαίρονται κάθε στιγμή του έρωτα τους.
Οι ζωές των ανθρώπων είναι κάτι σαν τις τροχιές. Ανταμώνουν λίγο και ύστερα χάνονται εως ότου ξανακλείσει ο κυκλος και ξαναβρεθούν.
Για πολλούς μήνες οι κοινωνικές υποχρεώσεις με κρατούσαν μακρυά απο κείνο το Bistro.
Πάντα όμως την θυμόμουν.. σαν υποσχεση αντάμωσης που δεν δόθηκε σε κανέναν απο τους δυο μας..
Σήμερα στην εφημερίδα , μας πήρε η ώρα!! Πλησιάζουν Χριστούγεννα και τα εορταστικά φυλάδια πάντα μας κάνουν να αργούμε.
-Φεύγοντας να κλειδώσετε!!! φώναξε ανυπόμονα η μεσίλικη γραμματέας.
Σιγά, σιγά το Παρίσι υποδέχονταν μια ακόμη χειμωνιάτικη νύχτα, που παιδί θαρρείς ακόμα
έπαιζε χορεύντας πάνω απο τα θαμπά φώτα του δρόμου.
-¨Ενα brandy μετά τη δουλειά , είναι οτι πρέπει.. σκέφτηκα κλειδώνοντας την παλιά ξύλινη πόρτα της εφημερίδας.
Το Bistro ήταν γεμάτο . Γεμάτο ανέμελους παριζιάνους που προσπαθώντας να κάνουν τις όμορφες συνοδούς τους να πεθάνουν απο ανοία, μιλούσαν για πολιτική και διεθνείς εξελίξεις.
-Μπορείτε να μοιραστήτε το τραπέζι μου αν δεν σας πειράζει... ήχησε μια φωνή, γλυκιά σαν πέρσικη άρπα
¨Ηταν εκείνη!! Αιθέρια ως πάντοτε, στο ίδιο πάντα τραπέζι..στην ίδια πάντα ζωή!!
-Είμαι η Κατρίν.., χαμογέλασε, καθώς καθόμουν κοιτάζοντας την ,αποσβολωμένος!!
-Περιμένω τον μνηστήρα μου, συνέχισε, αλλα εκείνος δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του και είναι κρίμα να μην απολαύσετε ένα ποτό , ενα τόσο όμορφο απόγευμα!!!
Τα λόγια της.. τα λόγια μιας κυρίας της Παριζιάνικης Εlite. Γλυκιά φωνή και σταθερή γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Τα μάτια της όμως... Αυτά τα υπεροχα πράσσινα μάτια που είχαν φυλακίσει ολάκερη την μελαγχολία του κόσμου, θάρρρεις με παρακαλούσαν να την γλυτώσω απο την μοίρα της..
Απο εκείνη την σκληρή μοίρα που την έκανε να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.
Συναντιόμασταν συχνά τα απογέυματα.
Ποτέ δεν μιλούσε για κείνον. ¨Ελεγε μόνο οτι τον περιμένει.. κι εκείνος δεν ερχόταν,..
και πάντα εγώ,για να της απαλύνω λίγο τον πόνο, έφευγα πρώτος προφασιζόμενος κάποια επείγουσα εργασία που αμέλησα.
Δεν χόρταινα να την ακούω να μιλάει !!! Λάτρευε τον Baudelaire και μιλούσαμε ώρες για ποίηση και ταξίδια!! και πάντα στο ίδιο ραντεβού που κανένας απο τους δύο δεν τολμούσε να παραδεχτεί.
Δεν το κρύβω ,είχα ερωτευτεί την Κατρίν!!! Και με πονούσε το γεγονός οτι η ευτυχία μου συνοστίζονταν μέσα σε 3-4 ψέυτικες ώρες σε ένα Bistro, λες και ο κόσμος μας ήταν δανεικός και τις υπόλοιπες ώρες τον δίναμε πίσω.
Θαρρώ οτι μ΄αγαπούσε κι εκείνη. Βαθιά μέσα στην παραφροσύνη της, έβλεπε σε εμένα τον φάρο της πραγματικότητας που την καλούσε, που της έλεγε.. -¨Ελα καλή μου, πίσω στους ανθρώπους και την ευτυχία τους...
Πέρασε πολύς καιρός ,και ότι είχα να θυμάμαι ήταν εκείνα τα απογεύματα που περνούσαμε μαζί.
Η ζεστή φωνή της, τα κατάλαμπα μάτια της , κι ο Baudelaire , με συντόφευαν τις υπόλοιπες μαύρες μου ώρες. Και πάντα καρτερούσα να βρεθώ πάλι κοντά της.
Κι εκείνη ,τις μοναδικές ώρες θαρρείς που θυμόταν τη λογική, ταξίδευε στα λόγια μου και ζούσε, στ΄αλήθεια ζούσε!!!
Οταν όμως μεγαλώνουν τα παιδιά, όταν χωρίζουν απο τα παραμύθια της κούνιας τους, φροντίζουν να σκοτώσουν τον δράκο, και ζητούν να παντρευτούν την βασιλοπούλα, γιατί ο εγωισμός των γηρατειών δεν θέλει να μείνουν πίσω αυτά για τα επόμενα παιδιά... για κείνα που θα μεγαλώσουν!!
Οι ώρες με την Κατρίν άρχισαν σιγά σιγά να σφίγγουν γύρω μου σαν μέγγαινη!!
Τα όμορφα λόγια της. το λάγνο βλέμμα της άρχισε να γίνεται ένα όνειρο μέσα στο όνειρο.
Κι εγώ δεν γνώριζα πια που ήμουν.
Την ήθελα δικιά μου, όπως θέλει δικιά του την καλύτερη πάστα, ένα κακομαθημένο παχύσαρκο παιδί καλής οικογενείας.
¨Εψαχνα στα μάτια της, ένα σημάδι.., ένα τρόπο να μας λυτρώσω και τους δύο απο το αψέντι που μας είχε ποτίσει το Παρίσι, που μας είχε κεράσει η μοίρα.
.
Ηταν ένα απόγευμα του Μάρτη..
-Κατρίν!! είπα βροντερά
-Σ΄αγαπώ!!
Κι εκείνη κοκκινίζοντας απο ντροπή ψέλισε...
-Κι εγώ, αλλα πρέπει να τελειώσει!! Σε λίγο καιρό θα παντρευτώ τον Michel..
-Δεν υπάρχει Michel, φώναξα..
-Κατάλαβε το επιτέλους!! δεν υπάρχει. Εδώ και χρόνια έχει φύγει!!!Περιμένεις ένα φάντασμα...
¨΄Ηταν η τελευταία φορά που της μίλησα. ¨Ηταν η τελευταία φορά που την είδα.
Ακόμα θυμάμαι τον ήχο των παπουτσιών της όπως έφευγε κλαίγοντας πίσω από τα πλακώστρωτα του Nottre Damme.
Κι εγώ απόμεινα καρφωμένος , πίσω στη μοίρα που μόνος είχα αποφασίσει.
Πάντα ήξερα οτι δεν θα την ξανάβλεπα και η σιωπή μου ήταν θαρρείς η συγνώμη μου σε εκείνη για το έγκλημα που μόλις είχα κάνει!!!
Η μοίρα έκανε στην Κατρίν το τελευταίο της δώρο, ..το μεγάλύτερο!!! ¨ΕΝΑ λεπτό λογικής της χάρισε και ήταν αρκετό!!!
Στην ίδια εφημερίδα την οποία υπηρετώ διάβασα μετά απο μέρες, για την τρελή που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της από χρήση βαρβιτουρικών . Και δίπλα στο άψυχο σώμα της, ένας κερένιος ροδανθός που της είχα χαρίσει σε μια μας συνάντηση.
¨Εχουν περάσει αρκετά χρόνια.. Τα αμέτρητα ταξίδια μου στην υδρόγειο έχουν πια τελειώσει.
Έχει πια χειμωνιάσει και οι νύχτες φιλιούνται με τα φώτα του δρόμου, νωρίς.
Τα απογεύματα απολαμβάνω το brandy μου σε ένα μικρό Bistro του Παρισιού.
Η φήμη μου έχει ξεπεράσει λένε τα όρια της Μονμάρτης.
Περνάω πολλές ώρες παρατηρώντας τους Παριζιάνους να μιλούν για μένα γελώντας...
Τώρα εγώ κουβαλώ το σταυρό της...
Στο ίδιο πάντα τραπεζάκι , κοιτώ επίμονα το ρολόι του τοίχου και την περιμένω....
Εκείνη είναι πια ελέυθερη...κι εγώ ευτυχισμένος.
Την λένε Κατρίν!!!
εγώ δεν θυμάμαι πια ποιός είμαι.....
θανασης κρουσταλης[/I][/I][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | ...κι ακόμα φέγγουν τα θαμπά φώτα της πόλης που μας κράτησε στα χέρια της | | | |
|
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
03-01-2011 @ 21:40 | ωραιοτατο .......!!!!!!!!!!!!!!!! την καλημερα μου | | monajia
03-01-2011 @ 23:28 | ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ...........................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Ναταλία...
04-01-2011 @ 04:54 | Με συγκίνησες Θανάση καλή χρονιά ::yes.:: ::xmas.:: ::hug.:: | | στίχος
04-01-2011 @ 05:16 | ...........με Παριζιάνικο άρωμα και film noir αισθητική............!!! | | Σελίνα
04-01-2011 @ 10:44 | Υπέροχο.... πραγματικά. Εύγε | | sharon
04-01-2011 @ 14:39 | http://www.youtube.com/watch?v=xxXNwZLZn0g
Αφιερωμένο ένα γαλλικό τραγούδι για τα ραντεβού που δεν ξεχνιούνται...
Μου το θύμισε η μελαγχολία του γραπτού σου...Πολύ όμορφο!
Κατανοώ ότι ίσως μια στιγμή λογικής μέσα από τη θολή παράνοια ,να μπορεί να πει περισσότερα από μια ολόκληρη ζωή συμβατισμού...
Απέδωσες δυνατό συναίσθημα και παράλληλα τρυφερό σαν θαλλός... | | αντικλείδι
04-01-2011 @ 15:12 | δεν ξέρω, δεν ξέρω ...... χαλάστηκα πολύ ....... | | sharon
08-05-2012 @ 06:45 | http://img2.allvoices.com/thumbs/image/609/480/78330855-bistro-paris.jpg
΄Ηταν η τελευταία φορά που της μίλησα. ¨Ηταν η τελευταία φορά που την είδα.
Κλείνουν τα Παραθυρόφυλλα μιας κάποιας θλιμμένης ιστορίας
………. Αριστούργημα ……….
| | denis-cristos
23-10-2013 @ 17:41 | ''Τώρα εγώ κουβαλώ το σταυρό της...
Στο ίδιο πάντα τραπεζάκι , κοιτώ επίμονα το ρολόι του τοίχου και την περιμένω....
Εκείνη είναι πια ελέυθερη...κι εγώ ευτυχισμένος.
Την λένε Κατρίν!!!
εγώ δεν θυμάμαι πια ποιός είμαι......''
Σε κερδίζει από τις πρώτες λέξεις ,είναι υπέροχο.Μπράβο σας! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
