| |
| | Όνειρο πτήσης |  | | | ένα όνειρο που ονειρεύομαι πολύ συχνά | | |
στην αρχή βαδίζω κανονικά,
σ’ έναν άγνωστο, μα οικείο, επαρχιακό δρόμο, κάπου μακρυά,
δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ούτε άνθρωποι τριγύρω,
ούτε κάτι άλλο,
εκτός από καταπράσινα, θαυμάσια τοπία, μικρές λίμνες, δέντρα,
είναι ηλιόλουστο πρωινό ή νωρίς το απόγευμα,
ελάχιστα μικρά σύννεφα κάνουν βόλτες,
η ατμόσφαιρα είναι δροσερή, όχι κρύα,
δεν φαίνεται βροχή ή χιόνι, ούτ’ από μακρυά,
ο δρόμος δεν σταματά πουθενά,
ακολουθεί το σχήμα των μικρών λόφων κι ανεβοκατεβαίνει ελαφρά,
συνεχίζω να περπατώ,
όχι βιαστικά,
άνετα,
εντούτοις μάλλον σχετικά γρήγορα,
αυτό συμβαίνει για λίγο με τον ίδιο τρόπο,
κατόπιν,
ξαφνικά και χωρίς κανέναν ορατό λόγο,
αρχίζω να επιταχύνω,
μετά να τρέχω,
πάλι όμως όχι ιδιαίτερα γρήγορα,
γι’ ακόμη λίγη ώρα,
ώσπου κάποια στιγμή,
με δική μου απόφαση,
δίνω περισσότερη δύναμη σ’ ένα από τα βήματα
και δημιουργώ έτσι ένα άλμα
κι αυτό ήταν:
το άλμα γίνεται ατελείωτο,
όσο το επιθυμώ εγώ,
το ελέγχω πλήρως,
σαν να εξαφανίστηκε η βαρύτητα μεμιάς,
βρίσκομαι στον αέρα,
μετά το αρχικό ξάφνιασμα και μια μικρή δυσπιστία,
που κρατούν ελάχιστα και χάνονται σχεδόν αμέσως,
τυλιγμένα με την δύναμη που αισθάνομαι να ξεχειλίζει απ’ τον εαυτό μου,
αρχίζω ν’ απολαμβάνω το ταξίδι,
απο κάτω περνάνε όμορφα τοπία
κι εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι στον αέρα,
να υπερίπταμαι αποστάσεων κι εμποδίων,
όρθιος,
νιώθω τον άνεμο στο πρόσωπο,
τα μαλλια κυμματίζουν,
ο χρόνος περνάει, πόλεις και χωριά περνάνε, βουνά και πεδιάδες περνάνε,
από κάτω μου,
τώρα βλέπω διάφορους ανθρώπους,
τους χαιρετώ κι αυτοί ανταποδίδουν,
τα χιλιόμετρα εξαφανίζονται από κάτω,
είμαι ψηλά,
όχι πολύ, περίπου δέκα εώς είκοσι μέτρα,
κάτω απ’ τα πόδια μου το κενό,
βλέπω τα πάντα,
το άλμα εμμένει ακόμα,
είναι αυτό το ίδιο αρχικό άλμα,
απλά δεν τελειώνει,
όταν έχω όρεξη δίνω επιπλέον ώθηση με το άλλο πόδι,
μπορώ ν’ αλλάζω πορεία και να επανέρχομαι,
στον αέρα χωρίς διακοπή,
απορώ κάποιες στιγμές,
πως προέκυψε όλο αυτό,
αμέσως μου φαίνεται εντελώς φυσιολογικό κι αυτονόητο,
μ’ αρέσει,
χαίρομαι,
σαν κάποιος που κάνει κάτι
που πάντα γνώριζε πως μπορούσε να κάνει
και πως θα του αρέσει,
μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως ήρθ’ η ώρα να σταματήσω,
αμέσως λεώ ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος γι’ αυτό,
συνεχίζω ακριβώς όπως πριν,
πτήση χωρίς βοηθητικά μέσα και σταματημό,
ξέρω ότι θα συνεχίσω έτσι για όσο επιθυμώ
και συνεχίζω,
χωρίς καν να το σκέφτομαι.
Μέχρι που αποφασίζω να κατέβω.
Την στιγμή που προσγειώνομαι κι αγγίζω το χώμα,
ξυπνάω
κι έχω την ωραιότερη διάθεση που μπορεί κανείς να φανταστεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | διαλέξαμε τα όμορφα βάσανα | | | |
|
zpeponi
13-01-2011 @ 13:11 | καλησπερα φιλοι! ::cool.:: | | lemmy
13-01-2011 @ 13:19 | πολυ ομορφο νικο
::up.:: ::up.:: | | monajia
13-01-2011 @ 13:50 | Μέχρι που αποφασίζω να κατέβω.
Την στιγμή που προσγειώνομαι κι αγγίζω το χώμα,
ξυπνάω
κι έχω την ωραιότερη διάθεση που μπορεί κανείς να φανταστεί.
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ...................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | αντικλείδι
13-01-2011 @ 13:59 | 'Οταν σε βλέπω, μονολογώ, "ο πεπόνης μου"! μασκώτ σε έχω ...
Νικόλα, πίστεψε με ένοιωσα υπέροχα διαβάζοντας σε, όπως ακριβώς
και συ, πέταξα μαζί σου, κοίταξα από ψηλά , γέμισες αισιόδοξα
τις στιγμές μου ... κι αν μου το διάβαζε κάποιος, ακόμα καλύτερα ...
Πέτυχες τον σκοπό που το έγραψες 100%, εύγε σου !!!!!!! | | Αγνή
13-01-2011 @ 14:35 | πεπόνι τραγανό
να 'χα και γω
να 'χα και γω | | ALIROS
13-01-2011 @ 14:46 | κι έχω την ωραιότερη διάθεση που μπορεί κανείς να φανταστεί. ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
13-01-2011 @ 15:51 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Ταυράκι
14-01-2011 @ 07:56 | ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
