| |
Αφουγκράζομαι τη πιο σκοτεινή σου εικόνα,
την ακατοίκητη
χωρίς συλλαβές , μήτε ανάσες που δίνονται βιαστικά.
Η σκιά σου έγυρε στο πάτωμα μα εσύ στέκεις όρθιος ακόμα
τα βήματα σου ψηλαφίζουν με υποταγή το ονομά σου
ποιός είσαι, πόσο αντέχεις
Σε ικετεύω
φέρε μου ένα δέντρο ανθισμένο στο κήπο
ν'ανταμωθείτε στο ξημέρωμα κι οι δυο
κι ύστερα πριν ο άνεμος γυρέψει καταφύγιο
σαν φύλλο η σκιά σου να ακουμπήσει το χώμα
να αγκαλιάσει εμένα
πριν χαθεί για πάντα.
Ποιά λέξη μπορεί να διαρκέσει σαν έρωτας
κι ύστερα να ξεχαστεί
τόσο όσο ο έρωτας
που άλλαξε το χώρο μου
πιότερο
που κίνησε θάλασσες στη στεριά
λίκνισε βάρκες στο πέλαγο
που έσκαψε βράχους με τα χέρια γυμνά
πες μου ποια λέξη όπως ο έρωτας
δεμένη στο μουράγιο
πετάρισε τα βλέμματα σαν αστραπή στη νύχτα
γέννησε ποτάμια στα μάτια μας
αλμύρα στο πρόσωπο μας
το ένα πρόσωπο
το μοναδικό
εκείνο που αγναντεύει την ίδια ανατολή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
