| |
Ήταν αυτό το μικρό
Το ψεύτικο αστείο σου
Που θα πουλούσες
Με νυχτερινά τσαλίμια
Που μόνο γυναίκα τσιγγάνα
Κάτω από ημισέληνο χορεύει
Μα γελάει καλύτερα
Ο τελευταίος που γελάει…
Καθισμένη σε ένα άδειο δωμάτιο
Μόνη μου γελούσα λοιπόν
Με την άθλια ψυχή σου
Και το γέλιο μου ανατρίχιαζε την πλάση
Γιατί ήταν αυτό που σου άξιζε…
Χαμογέλα!
Υπόκωφο βουητό στα αυτιά μου
Σαν να προσπαθεί
Να ξεχάσω το όνομά μου
Αυταπάρνηση η λέξη που κατέχει
Μα η ψυχή μου μπορεί να το αντέξει
Γιατί απ την πίκρα έχει χορτάσει πια τιμές
Και δεν την αγγίζουν
Τις ζωής οι κακίες και οι άθλιες στιγμές.
Δένει σχοινί στη φωνή μου
Τα μάτια μου σκοτείνιασαν
Μένει μόνο η ορμή μου
Με το χαμόγελο παγωμένο στα χείλη
Προχωρώ
Ακατέργαστη για μένα πρώτη ύλη
Συναντώ
Τον τεχνίτη που το πρόσωπο θα στρώσει
Στο βλέμμα έκφραση θα αποδώσει
Θα ενώσει
Το πάζλ που ακόμη καρτερώ
Το υπέροχο κομμάτι της ζωής μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
