| |
| | Στον σταθμό του τρένου |  | | | Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του | | |
Ομίχλη σκέπασε και πάχνη,
του τρένου ετούτον τον σταθμό
και σαν τυφλός ο κόσμος ψάχνει
τον συγγενή του ή τον γνωστό.
Λες και στα σύννεφα βαδίζουν,
άντρες, γυναίκες και παιδιά,
κάποιοι γελούν και κάποιοι βρίζουν,
κάποιοι δεν βγάζουνε μιλιά.
Άλλοι αναχωρούνε κι άλλοι φτάνουνε,
άλλους βρίσκουν οι άλλοι κι άλλους χάνουνε.
Σε μια θαμπή φωτογραφία,
στον ίδιο ετούτον τον σταθμό,
είμαι με μια ξανθή κυρία,
κι οι δυο θλιμμένοι στον φακό.
Έχει στον ώμο της μια τσάντα
κι είναι παράξενα σκυφτή,
βαστώντας μου το χέρι πάντα,
απόμακρη και σκεφτική.
Άλλοι αναχωρούνε κι άλλοι φτάνουνε,
άλλους βρίσκουν οι άλλοι κι άλλους χάνουνε.
Έξω απ’ το πλάνο, ήρθε το τρένο
και μες στο πλάνο έμεινα εγώ,
αυτή πια ζει με κάποιον ξένο
κι εγώ πια ζω χωρίς να ζω.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
doctordree
16-02-2011 @ 00:31 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | monajia
16-02-2011 @ 00:37 |
Σε μια θαμπή φωτογραφία,
στον ίδιο ετούτον τον σταθμό,
είμαι με μια ξανθή κυρία,
κι οι δυο θλιμμένοι στον φακό.
Έχει στον ώμο της μια τσάντα
κι είναι παράξενα σκυφτή,
βαστώντας μου το χέρι πάντα,
απόμακρη και σκεφτική.
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ.........
::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | | aridaios
16-02-2011 @ 02:44 | βαστώντας μου το χέρι πάντα,
απόμακρη και σκεφτική. ::rock.:: | | merlin17254
16-02-2011 @ 05:14 |
Έξω απ’ το πλάνο, ήρθε το τρένο
και μες στο πλάνο έμεινα εγώ,
αυτή πια ζει με κάποιον ξένο
κι εγώ πια ζω χωρίς να ζω.
...Θλιμμένος επίλογος....Δυνατή εικόνα...
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ | | στίχος
16-02-2011 @ 12:22 | αυτή πια ζει με κάποιον ξένο
κι εγώ πια ζω χωρίς να ζω.
...................!!!! ζωγράφισες......... ::sad.:: | | ptoumassis
17-02-2011 @ 00:22 | Ευχαριστώ παιδιά. Χαίρομαι που ρίξατε φως σε αυτά τα σημεία... Εγώ, βλέποντας το ποίημα μετά από καιρό (γράφτηκε πριν από ένα χρόνο περίπου) και ξαναφέρνονας στη μνήμη μου την αληθινή ιστορία, στέκομαι στην εικόνα της ομίχλης, της πάχνης, που είναι η προσπάθεια να ξεχάσουμε... Όταν συμβαίνει κάτι θλιβερό, το πρώτο που προσπαθούμε είναι να ξεχάσουμε...
Έχω αγαπήσει την παρέα μας, χαίρομαι που είστε εδώ και τουλάχιστον κάποιος επιτέλους με διαβάζει...
Παναγιώτης Τουμάσης | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
