| |
Πόσο με φοβίζει που χαράζει.
Ο ήλιος μπαίνει στο δωμάτιο και με θλίβει.
Γιατί η νύχτα με σκοτάδι με σκεπάζει.
Και έχει μάθει από τους φόβους να με κρύβει.
Πόσες ανάσες μου χωρούν σε λίγες ώρες;
Να τις πάρω από τώρα να ησυχάσω.
Πόσα ταξίδια θα με παν σε ξένες χώρες;
Να ταξιδέψω αν είναι έτσι να ξεχάσω.
Τι βλέπουν όλοι που εγώ δεν αντικρίζω;
Κάποια χρώματα του ορίζοντα μήπως;
Βαρέθηκα να ζω για να ελπίζω.
Ας πάψει τώρα της καρδιάς μου ο χτύπος.
Γιατί με κοιτάζουν πάλι όλοι;
Τους είπα δε μ' αρέσει να μιλάω.
Μα τι παράξενη που είναι αυτή η πόλη!
Σα λάσπη στα σοκάκια της κυλαώ.
Κρατώ τη μοναξιά μου απ' το χέρι.
Πάμε να φύγουμε μου λέει κι όπου βγει.
Γράφω ένα ποιήμα ώσπου να 'ρθει μεσημέρι.
Να ξεγελάσω την ανάγκη για φυγή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
