| |
[align=center][B][I]Με κέρδισες.
Παραδίνομαι.
Μπορείς να ησυχάσεις πλέον.
Όλα όσα φαντάστηκες και φαντάζεσαι ακόμα είναι αλήθεια.
Φαντάζομαι και εγώ ένα πιάνο στη κορυφή του λόφου.
Και από κάτω, άμμος και θάλασσα.
Κουράστηκα.
Κάθε ανάσα χαμένη, τόσα χρόνια , τόσες χιλιάδες ανάσες.
Και η πανσέληνος.
Δε κρυώνω πιά.
Ούτε φοβάμαι.
Απλά απογοητεύομαι.
Η πανσέληνος...
Η νύχτα γίνεται ημέρα, ησυχία παντού, μόνο ξένα φώτα μακριά και ένα σκυλί που γαυγίζει.
Πουθενά άνθρωπος, ίχνος ζωής.
Μπορεί και εγώ να μη ζω.
Απλά να νομίζω.
Να είναι μόνο μία ψευδαίσθηση.
Να με σκότωσα τότε.
Χρειάζεται πολύ κουράγιο να γράψω πιά.
Πολύς πόνος που να θέλει να ξεσπάσει.
Πολύ αλκοόλ να πνίξει τις αντιστάσεις της λογικής.
Πολύ τίποτα να μαζευτεί και να γίνει κάτι τόσο μεγάλο.
Δε μπορώ.
Βάζω πρόσωπα στα ονόματα, χρώματα στα πρόσωπα.
Είναι αυτό το ανικανοποίητο άραγε?
Έξω από το παράθυρο δεν υπάρχει τίποτα.
Τίποτα.
Και εγώ με αναμνήσεις δεκάδων χρόνων που μου εμφυτεύτηκαν τα τελευταία δέκα λεπτά.
Δέκα λεπτά που νομίζω με ξέρω.
Το πρωί το στόμα θα είναι στεγνό, τα χείλη ξερά, αφυδατωμένα.
Μα ποιός νοιάζεται.
Τώρα.
Τώρα ξακρίζω κομμάτια ουρανού ακροβατώντας στην ακτίδα του εσώτερου ήλιου.
Ένα και ένα ποτέ δεν έκαναν δύο.
Δύο όμοια ένα έκαναν.
Και η θάλασσα σκούρα μπλέ και πορτοκαλί.
Χωρίς κυματισμό.
Εκατομύρια ανάσες μετά ούτε η ανάμνηση θα έχει απομείνει.
Ξέρω ότι με νίκησες.
Αλλιώς δε θα ήμουν εδώ.
Δε θα ήμουν εδώ.
Εδώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
