Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: συνειρμοι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130598 Τραγούδια, 269424 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 συνειρμοι
 
Τ’ αστέρια ξεσπάνε στο κεφάλι μου.
Το σύμπαν τριβελίζει το κορμί, τρώει τα χέρια , τα πόδια, το μυαλό , τα σωθικά. Και κει που δε το περιμένεις έρχεται ο εξωγήινος σου παίρνει τα ρούχα και μένεις γυμνός με την ασκήμια σου να αναρωτιέσαι αν άξιζε να πηδήξεις, αν άξιζε να δεις την σάρκα του σκύλου και το ψεύτικο πόδι του αέρα. εκεί που όλα τελειώνουν μαζεύεσαι στη κουβέρτα. Πετάς τα ρούχα και ζεσταίνεσαι από τα παράξενα από τα ασήμαντα. Γιατί στο τέλος αυτό που μένει είναι το κουτί , το μισογεμάτο ποτήρι και το τετράδιο . θες να φωνάξεις αλλά δεσμοί κρατούν το κεφάλι σου που κοιτάζει μόνο τη σκιά του αγγείου. Άξιος μόνο όποιος κοιτά τη φωτιά κατάματα και δε φοβάται να καεί. Ποτό στις φλέβες και καπνός στο κλουβί που περικλείει τις αρκούδες όλων μας. Ποιος δε κάνει τον πεθαμένο μπροστά τους; μαύρο το παράθυρο που χει φτερά στα πλάγια. Ντύσου νυχτερίδα και κάνε την αδρεναλίνη σου βουνό. Έτσι ξεφεύγεις από το ψέμα σου και συναντάς τον ίδιο σου τον εαυτό που τολμάει, που πονάει , που νιώθει. Και ερωτώ… ποιός Τάμεσης ποιος Τίβερης , ποιος Δούναβης και ποιος Νείλος αρκεί για να χορτάσει η μανία που λιώνει αμείλικτα το θάρρος σου και την υπερηφάνεια σου; και εσύ μένεις και κοιτάς την πολυθρόνα. την πολυθρόνα που τόσα έχει περάσει. ξεκοιλιασμένη βουβή έρμαιο των παθών της. ο γέροντας σε κοιτά και γελά αυτός ξέρει αυτός βλέπει . τυφλός κι όμως βλέπει καλύτερα από όλους. Εσύ όμως δεν τον ακούς. Μένεις να κοιτάς μια την πολυθρόνα μια τα αστέρια. Και του φωνάζεις ότι τα αστέρια δε μπορείς να μη τα κοιτάς. Θα χάσεις κάτι σημαντικό αν πάρεις το βλέμμα σου από αυτά. Μόνο έτσι νιώθεις ότι ζεις. Κι όμως… κουραφέξαλα και ξύλινοι γουρουνίσιοι κουμπαράδες που τα λιωμένα κέρματα τους στάζουν αίμα αν τα πιάσεις και τους δώσεις αξία. Αλμύρα η γεύση των αστερίων και σάπιο το φεγγάρι που κοιτάει αγέρωχο και υπεροπτικό από τη θέση ισχύος του. Κ εσύ συνεχίζεις να σκεπάζεσαι με την κουβέρτα της αλήθειας που δε ζεσταίνει αλλά παγώνει το είναι σου. Και τι μένει πια; Μόνο το κουτί. Γεμάτο και άδειο ταυτόχρονα. Από τα αστέρια εξαρτάται.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 2
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
aridaios
18-02-2011 @ 16:36
::oh.:: ηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη
::whist.:: οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
::sneak.:: μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ
wmi alligoria
19-02-2011 @ 10:57
προσπαθησα την αυτοματη γραφη.....μελεταω υπερρεαλιστες γι αυτο!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο