Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Το λίγο του χρόνου
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130598 Τραγούδια, 269420 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Το λίγο του χρόνου
 
Εκείνο το λίγο που στεγνώνει
στην λαμπερή αφετηρία μιας αναζήτησης
στις αποτεφρώσεις ενός καθοριστικού τέλους
διδάσκοντας επιείκεια με πένθιμες παραιτήσεις.

Βραδιάζει στην απλησίαστη θάλασσα
με κύματα βουνά να ωφελούν τραύματα ανοιγμένα
επουλώνουν με ιώδιο όνειρα σκοτεινά
μη ξεψυχήσουν την αυγή
την ώρα που ο αέρας θα καλεί στάλες σα κτυπούν βράχους,
αίμα που κυλά στην άμμο
αφημένα ίχνη σβήνει η πλημμυρίδα
παραδομένα, προδομένα από παλίρροιες πάθους
στην ακτή της παραίσθησης
εξατμίζοντας όσο άρωμα έμεινε στο χαραγμένο πεύκο
στα κρινάκια που άνθισαν μόλις σε μια στάλα γης
ρουφώντας με περηφάνια ήλιο και δροσιά πρωινού
τρυπώντας την θύμηση.

Σε καιρούς αλησμόνητους ξεψυχά η ανάμνηση αήττητη σε μπλε αποχρώσεις
δίπλα σε λειασμένα βότσαλα μνήμης,
την ηχώ του ανέμου προσκυνούν χαμηλοθόρυβα σκιές
που βημάτισαν πάνω τους νύχτες πανσέληνες και μέρες ηλιοφωτισμένες
υπνωτισμένες από την βουή τ' αγέρα
στον βρεγμένο κολπίσκο στης λατρείας το πέρασμα
μυρίζοντας μόνο την απουσία
που τσακίζει ασώματη παρουσία,
κάθε μέρα εκκλησιάζεται στους γκρεμούς της αγάπης
στις ανταύγειες της πέτρας
συσσωρεύοντας καλπασμούς από ψυχές ζωντανές
που για μια φορά διασταυρώθηκαν σε παλιά τοιχογραφία θλίψης
στην άηχη μουσική της ελπίδας
στην ανταλλαγή αθώων χρωματισμών σε βυθούς σκοτεινούς
έφεξαν για λίγο αναστάσιμη νύχτα
κι έφεραν στάχτη κεριού που έλιωσε ονόματα άγνωστων περαστικών
σε τούτο το λαμπερό πέρασμα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 12
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Κομμάτια μνήμης βγαλμένα θαρρείς από ιστορίες έρωτα-φαντασίας-ζωής.
 
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
22-02-2011 @ 16:12
υπεροχη.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Γιάννης Ποταμιάνος
22-02-2011 @ 16:20
εξατμίζοντας όσο άρωμα έμεινε στο χαραγμένο πεύκο
στα κρινάκια που άνθισαν μόλις σε μια στάλα γης
ρουφώντας με περηφάνια ήλιο και δροσιά πρωινού
τρυπώντας την θύμηση.

Πολύ όμορφο Σοφία!!!!!
Καλό βράδυ
tik-tak
22-02-2011 @ 16:25
Χμ, ...καλή....! ..αλλά κουραστική, φλύαρη κι ασυνάρτητη!
aridaios
22-02-2011 @ 16:26
κάθε μέρα εκκλησιάζεται στους γκρεμούς της αγάπης
στις ανταύγειες της πέτρας
συσσωρεύοντας καλπασμούς από ψυχές ζωντανές
Πολύ όμορφο
sofaki ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
ΠΑΠΑ-ΡΙΜΑΣ
22-02-2011 @ 16:49
::1255.::
Denis
22-02-2011 @ 17:19
Γεια σου, Σοφία!

Είναι φανερό πως διαθέτεις ποιητικό ένστικτο, ταλέντο, καλλιέργεια κι εργατικότητα, που σ' οδηγούν σε ξεχωριστά επιτεύγματα, όπως ''Το λίγο του χρόνου'', που αποπνέει, παρεμπιπτόντως, κι έν' ανάλαφρο άρωμα Κικής Δημουλά...

Απ' την άλλη, νομίζω, πως θα 'ταν σκόπιμο να προσπαθήσεις περισσότερο να επικεντρωθείς στο απολύτως καίριο ποιητικά, περικόπτοντας καλλιεπείς, πλην όχι και τόσο ουσιώδεις ή αναγκαίες αναπτύξεις των, πάντως, ελκυστικών ιδεών σου, ειδάλλως πολύ φοβούμαι πως καραδοκεί απειλητικό το φάσμα του βερμπαλισμού και της φλυαρίας... Επίσης, νομίζω πως θα εξύψωνε περισσότερο την αισθητική αξία της γραφής σου, γενικότερα, αν περιόριζες τον μακροπερίοδο λόγο, που καθιστά, πιθανόν άθελά σου, αδικαιολόγητα σύνθετη ή πολύπλοκη μια ποιητική σύλληψη και δυσχεραίνει την κατανόησή και την νοηματική της προσπέλαση και πρόσληψη από τον μέσο αναγνώστη, ενώ τούτο δεν είναι αναγκαίο να συμβαίνει... Έτσι, θα μπορούσες, τις τεράστιες προτάσεις, που έχω παρατηρήσει, πως απαντούν σ' ευάριθμα ποιήματά σου, με το μεγάλο πλήθος μετοχών και δευτερευουσών προτάσεων, που παραπέμπουν πιο πολύ στον πεζό και δη τον δοκιμιακό λόγο, αν τούτο δεν αποτελεί συλλήβδην το... σήμα κατατεθέν του τρόπου εκφοράς του ποιητικού στοχασμού σου, να τις διαιρούσες, μ' έναν δόκιμο, συντακτικά, τρόπο, σε περισσότερες όμοιες, που, ασφαλώς, υπηρετούν με περισσότερη αποτελεσματικότητα το αγαθό της απλότητας και -γιατί όχι;!- απαλότητας της μορφής... ::hug.::
monajia
22-02-2011 @ 23:02
ΥΠΕΡΟΧΗ ΓΡΑΦΗ.................
::love.:: ::love.:: ::love.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
23-02-2011 @ 05:48
::up.:: ::theos.:: ::up.::
sofia strezou
23-02-2011 @ 06:25
http://www.youtube.com/watch?v=Tb1EReB_Kuo
στίχος
23-02-2011 @ 06:46
διδάσκοντας επιείκεια με πένθιμες παραιτήσεις.

με κύματα βουνά να ωφελούν τραύματα ανοιγμένα

μυρίζοντας μόνο την απουσία
που τσακίζει ασώματη παρουσία,

κι έφεραν στάχτη κεριού που έλιωσε ονόματα άγνωστων περαστικών

...γράφε όπως σε εκφράζει............!!!!
ALIROS
23-02-2011 @ 08:13
Σε καιρούς αλησμόνητους ξεψυχά η ανάμνηση αήττητη σε μπλε αποχρώσεις
δίπλα σε λειασμένα βότσαλα μνήμης,
την ηχώ του ανέμου προσκυνούν χαμηλοθόρυβα σκιές
που βημάτισαν πάνω τους νύχτες πανσέληνες και μέρες ηλιοφωτισμένες
υπνωτισμένες από την βουή τ' αγέρα
stigmi
23-02-2011 @ 15:19
Πάρα μα πάρα πολύ μου άρεσε!!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο