| |
| | Αργα, Πολυ Αργα Τη Νυχτα |  | | |
ΑΡΓΑ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Αργά, πολύ αργά τη νύχτα,
οι δρόμοι επιτέλους αδειάζουν.
Απομένουν μονάχα
οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τα γνώριμα ερπετά,
κάτω από τα φεγγάρια
του δημοτικού φωτισμού..
τότε
διαλέγουμε
την κατάλληλη στιγμή,
ανάμεσα στα περάσματα
των περιπόλων
και κάνουμε την εμφάνιση μας,
πάνοπλοι :
ανεμίζοντας
τα αυτόματα των κραυγών,
απασφαλίζοντας
τα περίστροφα της γιορτής,
κραδαίνοντας
τα σπαθιά της αυπνίας.
Απολαμβάνοντας
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
RoadPoet
23-02-2011 @ 08:00 | Αφιερωμένο στο μέλος "Στίχος-Μαβιά Ηχώ". | | αντικλείδι
23-02-2011 @ 08:26 | Υπέροχη αφιέρωση !!! Μπράβο Γιώργη και "χαλάλι" της !!! | | aridaios
23-02-2011 @ 08:38 | οι μεθυσμένοι οδηγοί
και τα γνώριμα ερπετά, ::up.:: ::up.:: | | BeL..
23-02-2011 @ 08:40 | κραδαίνοντας
τα σπαθιά της αυπνίας
::theos.:: ::theos.:: τέλειο!!! | | στίχος
23-02-2011 @ 09:24 | Παρ’ όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν,
η νύχτα μ’ έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου,
έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά
και γενικά τ’ ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ’ ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο
ή έστω ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον,
όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους
κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν,
κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι,
έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα
ή στα σπίτια που μ’ έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ’ την πόρτα ένα τσεκούρι.
Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια,
όταν ανοίγω το παράθυρο
κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά
που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας
Τάσος Λειβαδίτης
http://www.youtube.com/watch?v=D498ja_JMJE
Απολαμβάνοντας
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία…
....ευχαριστώ Γιώργο.... | | monajia
23-02-2011 @ 10:02 | ΥΠΕΡΟΧΟ................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Γιάννης Ποταμιάνος
23-02-2011 @ 10:38 | Μικρές ανυπακοές
μικρές χαρές
Πολύ ωραίο Γιώργο
::yes.:: ::yes.:: | | Αταξίδευτος
23-02-2011 @ 10:43 | Γιώργο καλησπέρα...
Ατμοσφαιρικό, και επειδή έχω αδυναμία
σ' αυτό τον τρόπο γραφής, θα πω μεγάλο μπράβο
Κι αυτό δικό σου επειδή μου το θύμισες
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=137460 | | RoadPoet
23-02-2011 @ 11:45 | Γιάννη,
ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Επί τη ευκαιρία, έχω διαβάσει μερικά από τα ποιήματα που έχεις ανεβάσει και μου αρέσουν πολύ.
| | RoadPoet
23-02-2011 @ 11:46 | Πάνο,
ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή. Καλό κουράγιο... | | RoadPoet
23-02-2011 @ 11:53 | Για τον Στίχο:
Όταν διαβάζω παρόμοια πράγματα, όπως αυτό του Λειβαδίτη που παρέθεσες, αναρωτιέμαι μήπως τα δικά μου στιχάκια αποτελούν κάτι που περιττεύει ή πλεονάζει (ανάλογα πως θα το πάρει κανείς)... | | στίχος
23-02-2011 @ 12:07 | ...Γιώργο, σε αυτή την περίπτωση, κανείς μας δεν θα έπρεπε να γράφει...έχουμε, όμως, το θράσος - θάρρος και γράφουμε....
...καλή συνέχεια...
| | smaragdenia
23-02-2011 @ 12:28 | Απολαμβάνοντας
τη μικρή χαρά,
ότι, αν μη τι άλλο,
διαταράξαμε
την κοινή ησυχία
Αυτά που γράφουμε Γιώργο, καλά ή όχι για άλλους
για μας είναι της ψυχής κραυγές
και αποθέματα καρδιάς ,
κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει γι΄αυτό,,,,,,,,,,,,
πολύ όμορφο σε ότι γράφεις .................
είναι δικα μας, σαν τα παιδιά μας...... ... και τα αγαπάμε....................
και ευχαριστούμε και όσους έχουν την υπομονή να τα διαβάζουν................ ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
