stixoi.info: στο κοκκινο

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: στο κοκκινο

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130755 Τραγούδια, 269456 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

στο κοκκινο

"ρωτησαν την αμυγδαλια αν υπαρχει Θεος και η αμυγδαλια ανθισε" Ν.Κ.

ενα παιχνιδι
ενα θεατρο
κι εμεις
μακρια και νωρις
αποκοιμιομαστε φευγατοι και κυνηγημενοι
πνιγμενοι απο τα ποδοβολητα μας
καιγονται οι ανθοι των σφοδρων χτυπων
στα φυγοδικα λαχανι ασματα
κι οσο ειμαστε
ειμαστε;
στους φθογγους στους σχηματισμους των προβολεων
των φτιαγμενων απο τα χερια μας ποσοι αψυχοι ;
.. στη ληθη στρεφουμε
μη και ακουσουμε μη και δουμε
την ξαφνικη εκκενωση το ξαφνιασμα της
τα καθισματα δυο κατια
τα ελατηρια που τριζουν διχως το βαρος μας
τους αποηχους στους τοιχους
τον λεπτο σαρκασμο.
τον απο βελουδο κοκκινο
σαν απο το αιμα της
σαν;
Κατι
Καπου
Καποτε
Καιρος παει
Κενος γυριζει
Κανει Κρυο
Κανει
ΚατερινΑκομη
στο Κοκκινο..

πως να ονομασεις
ενα θεατρο χαμηλωμενο
τη σιωπη του που σου φωναζει
"κουνησου-χαμηλωσε-καιγομαι".
ενα παιχνιδι ξεχασμενο ανοιχτο
μεσα στα ματια χαμενο
παιδιου που γερναει απο το λευκο του αερα της
ενας αστειος θαμωνας ενοχλητικος σκεφτεσαι-
στα σκαλοπατια της που τριζουν μονα
σανιδια αιωνια πληγμενα
απο αιωνες κανονικα σωσμενα
μα αργα ποσο αργα το τρωγει το σαρακι
το βαθυ μεθοδικα το ξυλο αγριοκερασιας
ακομη πνεει το αρωμα της τοση μαρτυρια
σκετη αποξεση

τα λογια ανειπωτα
μα τα κορμια ενα
παλι σφιχτα σχηματισαν το φιλι αγκαλιασμενα
το πεταξαν στον θανατο διχως σχημα
το κλειδι στα ματια των ανθρωπων
τα φωτα ειναι φωτα
διακοπτες μονο ν'ανοιγουν στον τρομο τους
να μην βλεπουν την σκονη που βουλιαζουν
τα σωματα τους τα δυο τους ακρα ολα κι ολα
δυο μισοφεγγαρα πλαγιασμενα κι αναποδα
τα σημεια ενωσης τους δινουν μια
ενδοτερη ανω ζεστη γωνια
η ολοκληρωση τους καταληγει σε μια
λεπτοτατη χαμω αιχμη οξεια.
σαν αγκαθι σφηνωμενο στο λαιμο σου.

φωτα παλι...
δια σκονης πανω στο σκαλοπατι της αβυσσου
στο παιδι που αγκαλιαζει τα πλευρα του πεφτουν
οι ασπονδυλοι θαμωνες με ματια δαχτυλα τα κοκκαλα του υπολογιζουν
αυτα κυνηγανε. το πως θα τα φανε.
ο φοβος του γουργουρητο που δυναμωνει ουρλιαχτο αναρθρο στην πεινα
στην πεινα των ανθρωπων
που χορτατοι πινουν και κατατρωνε του ξυλου και του αγριμιου τους χυμους
της αγριομυγδαλιας το αιμα του λευκου ανθου να στεγνωσουν
μια θαλασσα ατελειωτη και χρυση απο τις ριζες
μαυρη αραχλη κι ατελειωτη απο τους ποντικους τους μοβορους ψοφιους χτυπους τους

μη σταματας.
ενα παλιο παιχνιδι
ενα θεατρο μοναχο
ενα παιδι στα σκαλοπατια του
φωτα που βασταχθηκαν αναμμενα πανω του
και πηραν σχημα και πηραν οσμη απλωνουν οι ακρες του κλαδια
τ' ονειρου που χασε τον υπνο του στο βουβο
το κουλουριασμενο και σκυφτο φιλημα των ανθρωπων
τι τιτλο να δωσεις. το παιδι σεντονι λευκο στο χορο των σκιων
η ζωη στη σικε τους παρασταση ερμηνευτης και παρατηρητης δια φωτος
αψυχου των προβολεων ματιων τους απολειπομενων
γι'αυτο κοιτα παλι κοιτα συνεχεια
μεχρι να τυφλωθεις μεχρι να φυσηξει μονη της η φωνη σου ν'αναψει
το αορατο ταχα σχημα, σου δωσει..

Καρδια. Καρδια. Καρδια.
ως απο τα φωτα αυτα τα ελεεινα
πες το μονος σου,,,, απο εξω σου
σενα ν' ακους..
Αποντες...Απαντες. Αποντες.
συνεχισε μη σταματας..
οσο η φωνη θα τρεμει στ'απονερα θα σβηνει των δακρυων συνεχισε
τους κατευθυντηριους κομπους της οπως λυνεις με καθε πατημα σου σταθεροτερα ανεβαινεις
αγριοτερος και αερας καθαροτερος πνεεις
κι η φωτια της σιγοντο καθαριο δυναμωνει
στο τελος μη φυγεις.
ως γι αυτο. Καρδια.
για το αδαμαστο της γλυκολαλιας σου τραγουδι μονο.
για την μικρουλα αδεσποτη χαρα
π' ολο τηνε φορα το παραπεταμα και το προκαλυμμα
στο στερνο σου φυσημα απαλλαγμενη ολοσχερως.
στην καλυτερη
την τελειωτικη πτωση σου
οπως τα βλεφαρα ησυχα θαχεις κλεισει
καθως την εχεις δει να χανεται στο φως της ουρανιο
το φως σου ανημερο θα΄χει σκορπισει στα ρεματα..


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 7 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας

Ηypocrisy 24-02-2011 @ 19:40	http://www.youtube.com/watch?v=8vDr053WAA4
Αλντεμπαράν 25-02-2011 @ 01:46	ε λοιπόν απ'τα καλύτερα σου
Αλντεμπαράν 25-02-2011 @ 02:29	Γιούλη Τσαμαλδούπη: Ένα χειροκίνητο παιδί με παραισθητική γραφή από τα υπόγεια των οδοφραγμάτων. Συχνά εμμονοληπτικά ακατανόητη διασκεδάζει με την πιθανολαγνεία των αναγνωστών. Τελευταία δήλωση πριν ξεψυχήσει: " Κι όμως κινείται".
Ηypocrisy 25-02-2011 @ 02:44	χαχαχα ποιο? αληθεια δεν ανακαλυψα τιποτα νεωτερο ολοι ειναι εκει που δεν πρεπει να ειναι ::clown.:: ειμαι ολη ενα κουσουρι χειροκινητο χαχα. ::hug.::
rock sugar 25-02-2011 @ 04:28	άπαντες απόντες. πόσο αληθινά εσύ.
peiraiotissa 25-02-2011 @ 06:16	τα λογια ανειπωτα μα τα κορμια ενα.... ....τα υπόλοιπα δεν τα κατάλαβα... ::laugh.:: Καλησπέρα Γιουλάκι.... ::hug.:: ::up.::
monajia 25-02-2011 @ 06:50	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο