| |
Mihai EMINESCU (1850-1889)/ Μιχάι ΕΜΙΝΕΣΚΟΥ
Μάνα, γλυκιά μου μάνα...
Μάνα, γλυκιά μου μάνα, απ’τα βάθη της σιγής,
Με θρό γλυκό των φύλλων κοντά σου με καλείς.
Πάνω απ’τη μαύρη κρύπτη, στο μνήμα το ιερό
Σκορπάνε οι ακακίες τα φύλλα τους σωρό.
Θροΐζουν σα να είναι η ίδια σου η φωνή,
Συνέχεια θα θροΐζουν και θα κοιμάσ’εσύ.
Χαρά μου, όταν πεθάνω μη με μοιρολογάς,
Στον τάφο μου όμως φέρε ένα κλαδί τιλιάς.
Έλα και φύτεψέ το στον τάφο μου κοντά
Κι αμέσως θε να νοιώσω τη δροσερή του σκιά.
Στάξ’ένα δάκρυ μόνο να γίνει αυτό τρανό,
Θα μεγαλώνει ο ίσκιος και θα κοιμάμ’εγώ.
Και αν την ίδια μέρα πεθάνουμε κι οι δυό
Δε θέλω να μάς κλείσουν σε χώρο ζοφερό.
Τον τάφο μας να σκάψουν σε ακροποταμιά,
Στο ίδιο το κιβούρι μας βάλουνε βαθυά.
Για πάντ’αγκαλιασμένοι θα είμαστε μαζί...
Συνέχεια το ποτάμι θα ρέει, θα μας θρηνεί.
(1880, 1η απριλίου)
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
