| |
Αυτοί μιλούσαν για τον Άνθρωπο. Την Ανθρωπιά.
Τους ζήταγες ψωμί και σου μιλούσαν για την αξία της ανθρώπινης ζωής
- στο κάτω της γραφής
είσαι άνθρωπος, όπως κι αυτοί.
Μέχρι που απαξίωσαν ανοιχτά την ανθρώπινη ζωή.
Το γιατί είναι απλό:
Είσαι τάξη: μια στάμπα από πυρωμένο μέταλλο στο άδειο σου χέρι.
Κι η πάλη σου ένα κύμα που για αιώνες σε βγάζει ναυαγό στην άγονη στεριά (αυτό μονάχα σου έφτανε να το φωνάζεις "ευτυχία").
Αλλά τα ρούχα πια είναι λίγα.
Οι κρυψώνες αφύλαχτες στις ορέξεις των δημίων σου.
Αυτό το κύμα πρέπει να δαμάσεις.
Ποια προσευχή να του αντιτάξεις, την ώρα που πλησιάζει φουσκωμένο
απ' τα συντρίμμια τόσων εξεγέρσεων;
Ή θ' ανεβείς και θα καλπάσεις μαζί του -
Ή θα σταθείς απέναντί του
και θα πνιγείς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
