| |
| | Τέλος εποχής |  | | |
Όταν εσύ ξεχάσεις πως υπάρχω,
όταν στην μνήμη σου πάψω να ζω,
ομίχλη πυκνή, σκοτάδι βαθύ, σιωπή
Και εγώ φωνάζω, μ' όλη μου τη δύναμη,
μα η φωνή μου μικρή, δεν ακούγεται
Ποιος νοιάζεται γι' αυτόν που πονά;
Αυτόν που είδε την άνοιξη,
που μύρισε το άρωμα των λουλουδιών,
που άγγιξε το μεταξένιο πέπλο του ονείρου
Φύσηξε ο αγέρας του χειμώνα ,
αμείλικτος, τα παρέσυρε όλα στο διάβα του.
Λευκά σύννεφα που φτιάχνουν σχήματα στον ουρανό
Ήταν άπιαστο όνειρο η αγάπη σου,
μια οπτασία, ένα παιχνίδισμα στο φως.
Ανάμνηση γλυκιά, γεύση πικρή στα χείλη μου
Για λίγο, το πιο λευκό χρώμα στη ζωή μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΣΟΦΙΑ
20-09-2005 | Dimitri,το ποίημά σου,μου άρεσε πολύ!Κυρίως η δεύτερη και η τελευταία στροφή! | | ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
20-09-2005 | Ομορφο!!!!! Καλημερα ΝΤΕΡΟΣ | | BonnieJo
20-09-2005 | ʼπαιχτη η τελευταία στροφή σου Δημήτρη!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
