| |
Δύο χρόνια και δυο μήνες κ’είναι ατέλειωτες οι μνήμες
Σαν παραμύθι που δεν θέλεις να τελειώσει
Σαν μια νύχτα που εύχεσαι ποτέ μη ξημερώσει
Δύο καρδιές μα ένα λάθος μεσ’της σκέψης μου το βάθος
Και είναι περίεργο αλήθεια σε μια νύχτα πως στερεύει το ποτάμι
Ωκεανός είν’η ζωή και η ψυχή σου εκβολή μα το νερό ποτέ δε φθάνει.
Δύο χρόνια και δυο μήνες πες μου που πήγαν οι στιγμές εκείνες;
Άραγε ζω ή μόνο υπάρχω,οπτασίες τόσο αληθινές που γίνονται εικόνες
Δίχως τέλος το ταξίδι του μυαλού, μα πώς να βάλεις στη σκέψη σου κανόνες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
