| |
Στην στέγη ενός κόσμου οδεύεις
Που το ύψος τον κάνει αόρατο
Τη θωριά σου κουράζει,
αλλοιώνει τα χρώματα,
τα πρόσωπα τα κάνει αλλόκοτα.
Χαμηλά να πετάξεις γυρεύεις
μα τα ρεύματα την ψυχή σου συντρίβουν
κομματιάζουν τον νου
και ο ουρανός σου χάνεται.
Τα κομμάτια μαζεύεις απ’ ότι απόμεινε
με ένα γέλιο στα χείλη που δεν έχει ταυτότητα
και ένα δάκρυ που στέγνωσε στο λευκό σου μαντίλι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
