| |
Η δύση γέρνει τον ήλιο στο κόκκινο κρεβάτι της,
δαγκώνοντας ματώνει τα μάγουλά του, τον παχύ λαιμό,
μια κόλαση φτιάχνει με το αίμα στο μέτωπό του.
Η δύση αγάπησε και ο ήλιος καίγεται.
Η λύπη έφτασε κι η αντοχή οικιοθελώς πεθαίνει.
Αν ίσως ζύγιαζα το φτεροκόπημα στις άκρες,
αν ίσως μάζευα τα νήματα του ανέμου,
αν ίσως ήμουνα το άλλο μου μισό, το ολόκληρο,
τότε θα μάζευα του γυρισμού τις πέτρες και τα ψίχουλα.
Μα είμαι άνθρωπος απλός, απλά φοβάμαι,
ζω σε ένα σύθαμπο θολό, θολά σου κρένω,
να ‘σουν μακάρι ουρανός κι εγώ ο κυνηγός των άστρων,
ρομαντικά να μην σου φτάνω και να το δέχεσαι,
ηρωικά να πέφτω και να μην ντρέπεσαι,
κι αν σβήνω να μην αρνείσαι, να καταδέχεσαι.
Πανάρχαιοι νόμοι, αφέντες σκληροτράχηλοι, ζητιάνος είμαι,
σέρνω τα κουρέλια μου στα κενοτάφιά σας,
να ζωντανέψω τάχατες τις κούφιες λιτανείες,
να την ξεκάνω την ψυχή προτού στα είδωλα πιστέψει,
γογγύζοντας το χέρι απλώνω, όμως δεν κλαίω πια.
Μα ένας επαίτης τι να ξέρει;
Μην έρθεις είδωλο, μην φέρεις πίστη, μην πεις για δύναμη,
όσους μου τάζεις θησαυρούς, όλους τους έχω ανάγκη.
Μην παίζεις θύελλα, μην κάψεις όρκους, μην πλάσεις τρόμους,
όσα στον ορυμαγδό πετάς, είναι όσα έχω φτιάξει
μικρός, γυμνός και μόνος.
Ανίδεη ζήση, στον έρωτα όνειρο,
σώμα κρατάω, δίνω τους τένοντες ωμή θυσία,
να ξεγελάσω απόκοτα βωμούς που έχουν ερημώσει,
να την γερέψω την καρδιά προτού για ψίχουλα πεινάσει,
ανοίγω τρέμοντας το στόμα σαν το φύλλο,
να μην διψάσω πια.
Μα ένα άγαλμα γιατί να ζήσει;
Μην πέσεις άστρο μου, μην γίνεις λάμψη,
μην δείξεις την πυρά,
εσύ θα γίνεις παρανάλωμα κι εγώ θα πω «κινείται».
Μην γείρεις άγγελε πλάι στο «όχι»,
μην θες απάντηση, ποτέ ξανά μην αρνηθείς ότι φοβάται η Μαριάμ.
Όσα μου στέρησε η αλήθεια, είναι όσα κάποτε θα βρω,
οι θεϊκοί εγωισμοί είναι αστείοι πια.
Αέναα βάσανα είστε ένα τίποτα,
φτάνει που ανέβηκα στην πιο ψηλή κορφή
κι ανέπνευσα τον αέρα των αθανάτων,
φτάνει που κοίταξα σ’ ένα σκοτάδιασμα,
κι είδα που φώτιζε ένα λυκόφωτο στα τόσα,
φτάνει που όταν άπλωσα το χέρι το αδύναμο,
αγέρας πέρασε, φύσημα μίλησε: «εγώ είμαι εδώ!» μου είπε.
Φτάνει που ένιωσα ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος,
ότι στα μάτια του έχει φως,
κι ότι το χάδι του έχει αξία για να ζήσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
