| |
[I]Κάποτε οι σκέψεις μου μεθούν. Τρέχουνε οι ελπίδες[/I]
Αλλάζω μονοπάτια ξαφνικά.
Δίπλα μου, γύρω μου, παντού. Υπάρχουνε λεπίδες
Στον καθρέφτη μου κοιτώ ευσπλαχνικά.
Ο βαρύγδουπος μου κίνησε το μάτι
Φοβάμαι το μόνο κι ο φόβος με νικά.
Φαίνεται πως ζω με το ραχάτι,
μια σκέτη εικόνα που μονάχα δεν μιλά.
Είδωλα πλέον ζωγραφίζω,
σ’ αυτά τάχα θα στηριχτώ.
Μα μου γελάν τα αγάλματα που κτίζω
Και πίσω απ’ τις μάσκες τους τρέχω να κρυφτώ.
Ψάχνω τις φράσεις σε μένα για να πω
αυτές που κάποτε θα λύσουν το μυστήριο
Πίσω από στόχους σκοτωμένους να χαθώ
περιπλανιέμαι στης διαφυγής μου το πειστήριο.
Τώρα δεν νοιάζομαι για το σωστό
Προσπάθεια δύσκολη που ποθεί την σιωπή
Θ’ αποκτήσει νόημα των σκέψεων το χωστό
όταν κάποτε θα τις φωνάξουμε μαζί.
[I]Μα έγιναν οι σκέψεις προδοσίες και οι ελπίδες ενοχές.[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
