| |
| | Του Γιάννη |  | | | Γράφτηκε στις 18.10.2010 | | |
Θα σε πικράνω με το πιο πικρό βοτάνι,
που δε φυτρώνει στη γη, μα στο βράχο πιάνει
και το φαρμάκι του, σ’ απόκρημνα ύψη φτιάνει.
Κι όταν το πιεις σταλιά-σταλιά και μάνι-μάνι,
δε θα λυγίσω, δε θα πω, «μωρό μου φτάνει»,
θα ’χω τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι.
«Πολύ με πίκρανες, πολύ, καλέ μου Γιάννη
και να φορέσω θέλω τ’ άσπρο μου φουστάνι,
να βγούμ’ οι δυο μας στην αστροφεγγιά σεργιάνι».
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
monajia
16-04-2011 @ 04:17 | Πολύ με πίκρανες, πολύ, καλέ μου Γιάννη
και να φορέσω θέλω τ’ άσπρο μου φουστάνι,
να βγούμε αντάμα βόλτα οι δυο μας στο λιμάνι».
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ...............
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | Γιάννης Ποταμιάνος
16-04-2011 @ 07:30 | Μέσα απ’ την πίκρα του βγαίνει μια γλύκα
και μια άνευ όρων παράδοση στο συναίσθημα
Μια ομολογημένη ερωτική αφοσίωση
που παραβλέπει το δευτερεύον (πίκρα,πόνος)
για το πρωτεύον και ουσιαστικό (ερωτικό πάθος)
Πολύ όμορφο τραγούδι Παναγιώτη
με ρυθμό και μέτρο.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Αγνή
16-04-2011 @ 11:20 | θα ’χω τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι
::theos.:: αυτή την σκηνή την χάρηκα πάρα πολύ!!! | | αντικλείδι
16-04-2011 @ 11:24 | Ωραίο όλο και συμφωνώ με τους προγράψαντες !!! ::theos.:: ::hug.:: | | ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΑ
16-04-2011 @ 12:35 | Θυμός, πίκρα, εκδίκηση, τιμωρία;
Ανθρώπινα συναισθήματα μέσα από ένα πολύ ωραίο ποίημα! ::theos.::
Καλό σου βράδυ Παναγιώτη! ::love.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
